Without Doubt

Simula *

Life is an art, that's what she believes. She creates her own masterpiece by heaving all the paint on the great big canvas. Gaya ng araw na nagbibigay kulay sa mga bulaklak, ang sining ang siyang nagbibigay kulay sa buhay.

Banayad at tila may sariling buhay ang kamay niyang nagpipinta sa kaharap na kuwadrong nagpapakita ng iba't-ibang kulay. Dilaw, lila, kahel, asul... The world doesn't make any sense but there's a reason why it isn't created in black and white. Lahat ay may katumbas na kulay na gumigising sa diwa ng bawat indibiduwal.

Her hand stopped midair when she noticed she's missing the color red. Nang tingnan niya ang paleta at mga pintura ay napagtanto niyang naubusan na siya ng kulay pula.

She casually smiled and dipped her paint brush on the green shade. When there's no yellow, she uses blue. When there's no red, she uses green. Art has no rules, anyway. You paint by emotions, not by colors.

"Saniela!"

Nagitla siya sa napupuyos sa galit na pagtawag ng kanyang lolo sa kanyang pangalan. Sa gulat ay hindi sinasadyang magkamali siya ng galaw kung kaya't gumuhit ang berdeng pinta sa katabing kahel na kulay.

She nonchalantly sighed.

Binitawan niya ang brush at nilingon ang pinanggalingan ng boses sa kabila ng nakasarang pinto.

Tamad na bumaba at pumasok siya ng kusina nang may pilit na ngiti na naka-ukit sa kanyang mga labi. What was it this time?

"Why, lolo?" inosenteng tanong niya at humamba ng tayo sa frame ng pintuan. Kita niya ang pagsasalubong ng makakapal na kilay ng kanyang lolo habang matalim ang mga matang nakatingin sa kanya. She whistled in her mind. Her grandpa is fuming mad.

"Your university's dean called." Panimula nito.

"Oh," Saniela trailed even-minded and made her way to the refrigerator. Kumuha siya ng malamig na tubig sa pitsel at sinalinan ang isang babasaging baso, "and then?" walang ganang tanong niya na lalong nagpalalim sa kunot ng noo ng kanyang lolo.

"Your university's dean called again, Saniela." He repeated, emphasizing the word again. "You've done what? You just displayed a very big tarpaulin of a picture of your schoolmate with a very big red font saying that she's a boyfriend stealer, socialite wannabe, and a walking pussy!" halos mahimatay ito sa huling mga salitang binigkas.

Bitbit ang basong may lamang tubig ay naglakad siya patungo sa kanyang lolo na halos hindi pa nakakalahati ang kinakain. It seems like her university's dean called at barely commencement of his lunch. Naantala tuloy ang tanghalian nito.

"Uminom nga muna kayo ng tubig, 'lo. Kumalma ka muna, mamaya niyan atakihin kayo sa puso." Mahinahong sabi niya ng hindi na madagdagan pa ang galit nito ngunit parang walang narinig ang matanda.

"Magpaliwanag ka, Saniela Victoria!" he shrieked, tapping the table firmly.

Palihim siyang napangiwi. Okay, galit talaga ang lolo niya.

Huminga muna siya nang malalim at sandaling napa-isip. Hindi na niya sasabayan ang init ng ulo nito dahil baka tuluyan na itong atakihin. May sakit pa man din sa puso ang matanda.

"Hindi naman ako ang may gawa no'n, 'lo." Tanggi niya pa at baka makalusot.

"I've heard enough of that line, Saniela. Mag-isip ka naman ng bago at baka sakaling paniwalaan ko." Napanguso nalang siya sa sinabi ng lolo niya. She crossed her arms and averted her gaze elsewhere.

Narinig niya ang malalim na buntong-hininga ng matanda.

"H'wag mo ng itanggi, Saniela. Huli na kayo sa cctv ng mga kaibigan mong sina Heidi at Lira."