Without Doubt

Kabanata 48

Checkmate

The night was serene. Punung-puno ng mga bituin ang malawak na kalangitan at maliwanag ang bilog na bilog na buwan.

Saniela is standing outside the balcony while adoring the darkness of the neighbor and the nightsky. It is 1 AM. Yakap niya ang sarili dahil sa lamig ng hangin na yumayapos sa kanyang balat. She's wearing her lingerie underneath a satin robe and her hair was gently blowing by the cool wind.

It is cold but relaxing at the same time. She should do this more often.

Nakatitig lang siya sa kawalan hanggang sa maramdaman niya ang pagyakap ng dalawang maiinit na braso na halos sumakop sa kanyang katawan. Ang lamig ay napalitan nang mas kumportableng init na nagbigay ng kaginhawaan sa kanyang pakiramdam.

"Can't sleep?" asked the hoarse voice. Mukhang nagising ito mula sa pagkakatulog.

Inilagay niya ang bigat sa katawan ni Keegan at kumapit sa mga braso nito. He's warm and rigid, and his broad chest gives her a feeling of comfort, relaxation, and kind of sultriness. Ipinikit niya ang mga mata at mas siniksik ang sarili rito. His embrace tightened. Naramdaman niya ang mga labi nitong nanatili sa kanyang ulo.

"Medyo," sagot niya. Her eyes are still closed.

"Why?"

Idinilat niya ang mga mata. "I'm happy,"

"You can't sleep because you're happy?" tila namamangha nitong tanong. She felt his smile above her head. Natawa siya nang mahina.

"You know, I'd lately go to bed at four AM. It's not damn easy." She faintly smiled. Bahagya siyang nailing. "Nakatitig lang ako sa labas habang milyong-milyong mga tanong ang tumatakbo sa isip ko, at milyong-milyong mga senaryo na rin ang binuo ko sa isip ko. I was unable to sleep because of fluster and perplex. Everyone confused me. You confused me. Ang hirap palang makipagsabayan sa hampas ng mga alon lalo na kung wala kang alam sa pagsakay sa lundo nito..."

Mabilis na kumalas ang mga braso ni Keegan sa kanya. He made her face him. Sinapo ng mga kamay nito ang kanyang mukha ng may pagsisisi sa mga mata.

"Hey...I'm sorry because I made you confused, even keeping a lot of secrets from you out of the last six years. You know, kilala na kita mula pa pre-school. I was your seatmate but you never talked to me long enough. Kinakausap mo lang ako kapag nanghihingi ka ng papel, nanghihiram ng lapis, o kaya'y kokopya ng sagot sa seatwork. You also made me confused, don't you? May papel at mga lapis ka naman pero nanghihingi at nanghihiram ka pa sa'kin. You're such a bully. Oh wait, I don't think na hiram pa ba iyon. Lahat ng lapis na pinahiram ko sa'yo hindi na bumabalik sa'kin. You lost them all? Damn, I even lend you my favorite pencil." Keegan chuckled.

Namilog ang mga mata ni Saniela. Suddenly, an image of a cute chubby boy with round cheeks and dull blue eyes emerged in her mind.

"Ikaw iyong Jac?" tukoy niya sa tawag kay Keegan noong pre-school.

"Yes, from my name Joaquin." He grinned.

Napapantastikuhan siyang tumawa. "Hindi nga?" aniya pa.

"Love, I know gwapo, macho, at hot ako ngayon habang cute lang ako dati pero ako talaga 'yon." Mayabang nitong sabi.

"Really?" ayaw niya pa ring maniwala, "at kaya lang naman kasi ako humihingi no'n ng papel at nanghihiram ng lapis kasi nagpapansin ako..." bahagyang humina ang kanyang boses.

Keegan seemed to heard it though. Umangat kasi ang sulok ng mga labi nito. "Come again?"

Inis niyang ikinunot ang noo. Aba, papa-ulit pa! "Nagpapapansin nga ako!" Iniwas niya ang tingin dito.