Adopted by One Direction

Part 29

POV SKY:

Ik open de kamerdeur en wandel naar binnen. Ik schop mijn schoenen uit en laat me languit op het bed vallen. "Welke kant wil jij slapen?" Vraag ik, starend naar het plafond. Na een tijdje krijg ik geen reactie. Ik frons en ga een beetje recht zitten. Ik zie Ashton, zonder shirt, in de badkamer staan met de kraan lopend. Ik bijt zachtjes op mijn onderlip. Ik kan er niet aan doen, ik blijf een meisje he. Hij draait zich om en kijkt me vragend aan. "Zei je iets?" Vraagt hij, met een wenkbrauw opgetrokken. "Euhm... Ja. Welke kant wil jij slapen?" Vraag ik, als ik weer bij zinnen kom. Hij haalt zijn schouders op. "Aangezien jij al links ligt, zal ik rechts slapen." Zegt hij. Ik knik. Ik zucht en ga recht staan. Ik open mijn koffer en neem er een grote t-shirt uit. Ik zie dat Ashton druk in de badkamer is, dus ik trek snel mijn shirt uit en snel gooi ik het grote shirt over mijn hoofd. Ik trek mijn short uit en gooi die, samen met mijn shirt in mijn koffer. Ik spring in het bed.

Ik zucht. Ik trek het deken over me heen en al snel voel ik het bed naast me inzakken. "Normaal slaap ik zonder shirt, wil je dat ik een shirt aantrek?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Maakt mij niet uit." Zeg ik. Ik gaap en doe het licht uit, plotseling ben ik erg moe. "Sky?" Vraagt Ashton zodra het licht uit is. "Ja?" Vraag ik. "Euhm... Please lach me niet uit, maar Uh..." Begint hij ongemakkelijk. "Ik ben bang in het donker." Fluistert hij, bijna onhoorbaar. Ik glimlach klein. "C'mere." Mompel ik. Ik sla mijn arm over zijn gespierde torso en leg mijn hoofd op zijn borstkas, waardoor ik zijn hartslag kan horen. Hij legt voorzichtig zijn hand op mijn achterhoofd en speelt een beetje met mijn haar. Ik glimlach klein. We zijn even in een aangename stilte.

"Mag ik je iets vragen?" Vraagt hij zachtjes. Ik knik als antwoord. "Ken je dat gevoel dat je voelt, wanneer je iemand leuk vind, maar hij of zij vind jou niet leuk?" Vraagt hij. Ik knik zachtjes. "Sometimes the person you fall for isn't ready to catch you." Zucht ik. Er is weer een aangename stilte tussen beiden. Ik zucht geluidloos. "Waarom?" Vraag ik lief. Ik hoor hem zuchten. "Zomaar." Zegt hij zachtjes. Ik knik, maar weet in mijn achterhoofd dat het niet 'zomaar' is. Ik laat het achter me.

Ik sluit mijn ogen en denk aan de dag die vooraf ging. Niall leek vrij jaloers toen hij mij en Ashton op het bed zag springen. Zou hij iets voor me voelen? Ook al is het iets kleins? Neen, ik mag mezelf geen dingen wijs maken die niet waar zijn. Waarschijnlijk vind hij me maar niets. Ik zucht. "Wat is er?" Vraagt Ashton. "Nou ga ik jou iets vragen." Begin ik. Hij maakt een hummend geluid. "Waarom zijn jongens zo moeilijk te lezen?" Hij schiet in de lach. "Hoe bedoel je?" Vraagt hij giechelend. "Je weet wel, hun gezichtelijke expressies." Zeg ik met een lichte frons. Het blijft even stil. "Snap je wat ik bedoel?" Vraag ik, naar hem opkijkend. "Nee." Ik schiet in de lach. "Ik bedoel, waarom zijn jongens zo moeilijk." Zucht ik. Ik voel hem zijn schouders ophalen. "Dat is net hetzelfde als wij over meisjes denken." Zegt hij. "Waarom?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Zomaar." Zeg ik, ook al weet ik dat hij weet dat het niet 'zomaar' is. Ik zucht nogmaals en sluit mijn ogen weer. Al snel val ik in slaap.