M Ü B R E M |TAMAMLANDI |

26-Dikiş Tutmazdı

Multimedya da Oğuzhan Koç / Beni İyi Sanıyorlar var 💜

" Pelin " arkamdan gelen sesle nefesim tekrar sıklaştı. Bu sefer korkudan titriyordum. Kaçamayacağımın bilincinde olarak ardıma dönüp birkaç adım geriledim.

Dikiş tutmazdı benim hayallerim. Ucu bucağı olmayan gökyüzü kadar umut doluydu istediklerim.

Bir ömre sığdıracak kadar mutlu olmayı hayal etmiştim mesela...

Gözlerimin acıdan değil , kalbimdeki sevinçten yaşardığını hayal etmiştim mesela...

Nefesimin bana yetmeyişinden değil , gönül yaramın karşıma çıkışından kesildiğini hayal etmiştim mesela...

Yürek çarpıntımla gülüp , yürek çarpıntımla ağlamayı hayal etmiştim mesela...

Farklı cümlelerimin birleştiği noktaydı sevdiğim.

Her ne hayal ediyorsam edeyim yanımda Emir' in sıcaklığını hissetmeyi dilemişim farkında olmadan.

Halbuki kimler gelmiş kimler geçmişti zihnimin kıyalarından. Geçtiğim yollardaki duraklar gideceğim yere engel olamamış beni kocamın göğsündeki sevdada indirmişti.

Daha orta okulda yere düşmüş yırtılmıştı duygularım. Yüreğimdeki derin sıyrık bir daha kapanmamıştı. İzi kalmıştı bir yerlerde. Dikkatli bakmadıkça belli olmuyordu yeri. Yıllar geçsede silinmiyordu izi. Belkide ben en ince ayrıntısına kadar ruhuma kazıdığım için fark ediyordum yaralanan yerimi.

Şimdi bir kez daha düştüm. Öyle bir düştümki yaralanmak nasıl olurmuş anladım. Yara sandığım küçük sıyrığın yerini yıllarca unutamamışken asıl yaram kanadı oluk oluk.

Ben ilk defa sevmişim.

Ben ilk defa yaralanmışım.

Ben ilk defa düşmüşüm.

Ellerimden tutup kaldıracak kimse yokken etrafımda , hata yapmam kaçınılmazdı.

Yine hata yapmıştım belkide...

Kimine göre pişmanlık , kimine göre yanlışlıktı yaptıklarım. Kim ne derse desin , dünya öyle bir yerki ; her güzelliğin sonu sadece yalnızlıktı.

Yalnızdım...

Kimsesiz kalmıştım ait olduğum yüreğin gidişiyle.

Şimdide ben kaçmıştım ev sandığım yerin soğuk duvarlarından , aile bildiklerimin tiksinen bakışlarından.

Tek başıma adım atmazdımki önceden ben. Ya arkadaşım ya ailem yanımda olurdu. Şimdi ne ailem ne arkadaşım vardı yanımda.

İstememiştim...

Bir tek kişiyi istiyordum uğruna canımı verecek kadar.

" Pelin " ismimin seslenişi tekrar kulaklarımı doldurduğunda bakışlarımdaki tanıdıklıkla tekrar süzdüm karşımdaki adamın esmer yüzünü.

" tanışıyor muyuz ?" nefes nefese kalmış sesimle zar zor kelimleri bir araya getirdiğimde karşımdaki adamın arkasını saniyede bir kontrol edip gelen olup olmadığına bakıyordum. Mehmet beylerin beni umursayacağını sanmasamda babamın peşime bir orduyu takacağına emindim. Tabii yerimi bulabilirlerse...

" ne çabuk unuttun beni prenses ?" sitem kokan seste takıldığım tek nokta ' prenses ' kelimesi olmuştu. Hastalıklı beynim Emirden sonra bir şeyi hatırlamanın zorluğuyla cebelleşirken sonunda hafızama düşen kara günle karşımdaki adamıda hatırlamıştım.