Multimedya da Cem Adrian & Aylin Aslım / Herkes Gider Mi var 💜
Ruhumun kıyılarında dolaşan kelebektin sen sevgilim... Bir günlük ömrüne rağmen neden oralarda kanat çırpıp durdun yalnızlığıma ?
İnsanın aklı çıkıyorda aklından çıkmıyor bazı şeyler...
Bir kitabın başıyla sonuyduk biz. O dillerden düşmeyen , hayallerin baş rolüne oturmuş aşk hikayesini tüm muhteşemliğiyle anlatıyordu. Ben ise bitişin keskin virajından dönmeyi başaramayan , ayrılık kokan satırları aktarıyordum.
Sonuna lanet ede ede okunulan kitap bitti. Ben bittim. O bitti. Biz bittik...
Biz diye bir şey var mıydı ki ?
Bu soru kitabın başından beri aklımda olsada doğru cevabı bir türlü bulamıyordum. Sonra hayır diyor geçiyordum benden geçmeyen soruya.
Her son mutlu bitmez kaidesini en güzel şekilde sahneledik bizi izleyen seyircilere.
Alkış tufanı beklemedik , alkışlayanda olmadı zaten. Biz kendilerine bile ifade edemedikleri sonu yazdık , onlar kabullenemedi.
Umut dedikleri buydu işte. Yaşananlar kötüyse bile iyi olma ihtimaliydi. İçten içe yaşattığımız çocuğun saf duygusuydu umut.
Umut herkes için farklı dillerde , farklı yorumlarla şekillenirdi. Ben de ise artık sevdanın karşılığı olan kocamdı.
Benim umudum koca denizdi. O denizdeki gemi umarım bir gün limana demir atardı.
Gözlerim üzerinde tonlarca ağırlık varmışcasına kapanmıştı karanlığa. Bilincim yeni yeni zeminine otururken hiç uyanmamış olmayı diledim için için.
Hafıza girdaptı. Her şeyi beynimizin bir köşesine hapsediyor sonra yeri geldiğinde ortaya çıkarıyordu hiç geçmemiş gibi.
Oysa zaman ilerliyordu. Durmak bilmezken bizi yakan ya da havalara uçuran anıları neden kıyıda köşede biriktiriyorduk ?
Eskiyi atmanın zamanı hiç mi gelmiyordu ?
Benim hafızamda mekanik mekanik işledi beynime unutmak istediğim sahneleri. Hatırladıklarımın ağırlığı üstüme öyle bir çöktü ki yattığım zemine iyice bitiştim.
Son hatırlayışımın aksine soğuk fayansı değilde yatakta yattığımı belirten yumuşaklığı hissettim.
Anlaşılan en aciz anlarımdan birinde sobelenmiştim.
Acaba beni sobeleyen kimdi ?
Kocam olamazdı. Siniri gözünün önünde perdeyken yanıma gelmeyeceğini biliyordum. Büyük ihtimalle Berivandı. Diğer aile fertleri yanıma gelecek kadar umursamıyordu beni.
Acıyan gözlerim iğne batırıyorlar hissi uyandırırken inatçılığımı konuşturup tekrar tekrar açmayı denedim. Üçüncü denememde aralanan gözlerimi kapatmamaya direterek tamamen açtım. Gözlerim nerede olduğunu tartmak amaçlı etrafta dolandı.
Odamda , yatağımın üstünde yatıyor oluşumu algılamam pek uzun sürmezken başımda keskin bir sancı hissettim.
" ahh " dudaklarımdan kaçan minik inlemeyi işitti kulaklarım. Elim hızla şakağımı bulduğunda sanki dokunsam geçecekmiş gibi bastırdım elimi başıma. Geçmedi.
Sakinliğim dört bir yanımı kuşatmışken elimi başımdan çektim. Ellerimi yatağa bastırıp yatakta oturur vaziyete geldim. Üzerime bakmayı akıl ederken acıdan kıvranan yeşillerimi üzerimde gezdirdim. Siyah , kısa kollu , sade bir tişört vardı üzerimde.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
M Ü B R E M |TAMAMLANDI |
Roman d'amourAcı çektiğini gösteren bir sesle konuştu."Ben seni gönlüme yara ol diye sevmedim ki; canıma can, geceme güneş, kışıma yaz ol diye sevdim " Gözlerindeki acı yüreğimi kavurmaya yetmişti. Ama yaşadıklarım bir türlü peşimi bırakmıyordu. Güvenemiyordum...
