M Ü B R E M |TAMAMLANDI |

7-Karar

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen ⛤⛤⛤

Emir kapıdakilerde gözünu teker teker gezdirip, elimi daha sıkı tuttu. Sanki seni ne olursa olsun bırakmam diyordu. Sonra yüzünü kulağıma yaklaştırdı.

"Artık seninle bir ömür birlikteyiz "

Neler olup bittiğini anlamasamda gözümdem bir damla yaş firar etmişti bile.

Tüm bu insanlar kimdi ?

Neden gelmişlerdi ?

Annem beni gördüğü halde niye mutlu değildi ?

Yine ben yine bir bilinmezlik...

Kurtulduğumu sanmıştım meğer bataklığa daha çok çekiliyormuşum.
Her ne olursa olsun babam beni kurtarır. Bırakmaz. O bensiz yapamaz. Hangi baba kızından vazgeçer ki heleki konu benim babamsa benden asla vazgeçmez.

Herkesin ilk aşkı değil midir babaları ?

O da benim ilk aşkım.

Herkesin kahramanı değil midir babaları ?

O da benim kahramanım.

Babam öfke dolu gözlerini Emir ' e kenetleyip tıslarcasına konuşmaya başladı.

" Emir ağa senin bu yaptığın da ne demek oluyor ! ?" Yükselen sesi konağın geniş avlusunda yayıldı.

Yanımda duran adam tepkisinde bir değişiklik yapmadı. Düz bakışları ve rahat tavırlarıyla avluda bulunan herkesi geriyordu. 

" Rezan ağa, tek başıma aldığım bir karar değil tüm ağaların ortak kararı, sonucun bu olacağını sen de biliyordun "

Tam olarak anlamasamda beni kaçırmasından bahsediyordu babam, peki Emir neden 'böyle olacağını biliyordun demişti 'babamın kaçırılacağımdan haberi var mıydı ?

Saçmalıyorum. Babam bilse beni her ne pahasına olursa olsun korurdu.

Kapıdaki adamlardan en yaşlı olanı ela rengi gözlerini babamın yeşillerine dikti. Üzerimizde olan bakışlar şimdi babama çevrilmişti.

" Rezan ağa töreler böyledir, bunu sende bilirsin bizi bir yıldır oyalayıp durursun artık bu işi sonuca bağlamanın zamanı gelmiştir. Emir ağa ile kızın Rojda evlenmek zorundadır " konaga yayılan sert sesi duyan kulaklarım sağır oldu.

Zaman durdu, insanlar silindi. Ölen ruhumun çığlıklarını duydum bir tek. Kalbimin bir köşesinde ağlayan minik kızı gördü gözlerim. Ben o saniye ruhumu teslim ettim. Kimse görmedi.

Duyduklarım karşısında gözlerim fal taşı gibi açılırken Emir' e baktım. O da durmuş ne tepki vereceğime bakıyor gibiydi. Beni kaçıran, saçma sapan şeylere mecbur bırakan adamdan medet umuyordum. Annemden, babamdan değil de Emirden. Hayır desin bitsin istedim. Evlenmem desin kurtulayım boynuma sarılan şu ipten dedim.

Olmadı. Sustu. Ve ben o saniye bir söz verdim. Emir'le bu yaptığının bedelini ağır ödeteceğim. Beni mecbur ettiği bu durumun bedelini burnundan fitil fitil getireceğim. 

Bir çok insanın bulunduğu şu bahçede söylenen şeylere şaşıran tek kişi bendim. Babamla kesişen bakışlarım bir çare diliyordu.

"Kızım Emir ağayla evlenmek zorunda değil " babamın kabullenmeyen sesinin altındaki kabullenişi sezmiştim. Son çırpınışlardı bunlar. Hazin sonum kendini belli etmişti.

" Rezan ağa iki seçenek vardır, kızın  ya gelinlikle ya kefenle çıkacak  bu konaktan " evlilik hükmünü veren ağanın konuşmasıyla yaşlarla dolu gözlerim onu buldu.