BENDEN GİDEMEZSİN

11.Suçlu Olan Gülümsemeler

Biz- İçinden Gelen

Sabah kapımdan gelen sese uyandım. Kapıyı biri açmaya çalışıyordu.Kapıya yüklendi ama açılmadı.Yatağımda korkudan büzüştüm iyice.Sonra babamın sesini duydum.

"Eren, Eren bu kapı niye açılmıyor? Uyanmadın mı hala?Okul vakti küçük bey." Babamın sesiyle bir rahatlama geldi.

"Tamam baba kalktım ben sen git."

"Çabuk ol hadi." Kalkıp kapının önünden çektim eşyaları.Banyoya gidip işlerimi hallettim.Üzerimi giyip okul için hazırlığımı yaptım.Telefonumu cebime koydum.Sonra odadan çıktım.

"Günaydın Eren." dedi ablam ve babam aynı anda.

"Günaydın" deyip kahvaltı masasındaki yerimi aldım.

"Bana yok mu günaydın Eren?" dedi sevimsiz.Ağzımda geveledim bir şeyler.

"Rahat uyudun mu Cihan?" dedi babam.

"Biraz sırtım ağrıyor ama iyiyim baba." dedi Cihan.

"Arada Fevzi Bey demek yerine baba demen iyi hissettiriyor.Hep baba de oğlum malum artık yabancı değiliz.Sırtının ağrıması iyi olmadı bu gece Eren'in yatağında yat." dedi babam gözleriyle bana uyarı bakışları atıyordu.Ben kurtulamayacak mıydım bu mevzudan.

"Buna gerek yok ben iyiyim.Rahatsızlık vermek istemem." dedi Cihan.Sonunda babamın ısrarlarıyla benim odamda yatması kararlaştırıldı.Bir şey yiyemedim yavaşça masadan kalktım.

"Eren doğru dürüst bir şey yemedin.Bu hafta son sınavların biliyorsun.İyi beslenmelisin.Lütfen oturup kahvaltını et.Daha vakit var okula." dedi ablam.Sandalyeye oturdum.Ağzıma bir şeyler attım.Zorla çiğnemeye çalıştım.Vakit geçirdim bir süre.

"Ben geç kalacağım okula.Görüşürüz." deyip hızla çıkmak üzereydim.

"Dur! Seni ben bırakırım.Okula da geç kalmamış olursun." dedi Cihan. Yahu bi git.

"Gerekmez." dedim.

"Oğlum,Cihan abin seni düşünüyor. Bugün de okula böyle git.Kırma Cihan abini."

"Baba gerçekten gerek..."

"Yeter Eren! Sana yüz verdikçe tepemize çıkıyorsun.Cihan bizim ailemizden artık kabullen."

Allah'ım bu adamdan ayrı nefes almayı nasip et.Onun olduğu yerde kuşlar kaçar,çiçekler solar,yağmur yağmazdı.Ben de nefes alamıyordum.Benim oksijenimi de emiyordu.

"Ta-tamam." Bunu söylediğime inanamıyorum.

Cihan arabaya bindi.Ben de isteksizce bindim.Arabayı sürmeye başladı.Bir süre konuşmadı.

"Senin şu çocuğu merak ettim.Yakışıklı mı?" Cevap vermeye tenezzül etmiyordum.

"Sana diyorum." Bir süre yüzüme baktı. "Bugün pek konuşkan değiliz ha.Sorun değil.Gece bolca zamanımız olacak konuşmak için." dediğinde ona baktım.Kalbim hızla çarpmaya başladı.

"Babamlar evde olacak.Hiçbir şey yapamazsın."

"Öyle mi? Buna pek güvenme derim." Okulun önünde durdu.Ben ise hala suratına bakıyordum.

"İnmeyecek misin? Sahi senin çocuk hangisi?" dedi. Ateş'in başını belaya sokar bu it. Hızla arabadan indim.Okulun içine girdim.Cihan bir-iki dakika bekledi ve sonra gitti.Okulun bahçesinde etrafa bakıyordum.Onu görmem lazımdı.Bahçenin sağ tarafında duvarın dibinde onu gördüm. Beni fark edince bana doğru gelmeye başladı.Koşarak kollarına atıldım.O da bana sarıldı.