Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Hij wil dat je naar het Wadiwachters komt.'
Twee mannen in uniformen stonden die zonnige zomerochtend voor Kissa's voordeur, op de houten planken, met gouden knopen op hun uniformen die schitterden in het zonlicht. Achter hen liep een vrouw te zeulen met twee emmers water en een kind dat op haar rug zat. Ze keek de mannen even met open mond na in haar voorbijgaan.
Kissa was verstijfd. Haar ogen stonden groot.
'Ehh-'
De twee mannen droegen allebei zwarte uniformen die er in dit zonlicht veel te heet uitzagen. Op de knopen, stond een raaf gegraveerd; het wapen van de Onyx familie. Kissa zag dat ze allebei een zwaard hadden dat blonk aan hun zij.
En plotseling, voelde ze zich een beetje onzeker over haar eigen lompen, over het bouwval van een hut waar ze nu in stond en de armoedigheid in haar omgeving. Haar wangen werden een beetje rood. Ze keek haastig om naar binnen, waar haar moeder op dit moment aan de tafel zat en zich gebogen hield over een kledingstuk dat ze in elkaar aan het naaien was. Haar ogen stonden nu echter niet meer op het kledingstuk gericht; het stond op Kissa gericht, verwonderd en misschien zelfs wel een beetje voldaan, alsof de komst van de mannen iets goeds was.
'Het- het Wadiwachters?' Piepte Kissa toen.
De linkerman knikte. 'Nu.'
'O, eh-' Kissa zocht stamelend naar woorden, 'ik... hoe- hoe weten jullie eigenlijk waar ik woon?'
De rechterman wenkte naar iets achter haar. 'De raven.'
Kissa draaide haar hoofd een beetje achterdochtig om - naar de dakrand, waar nu een drietal aan raven op zat. Hun zwarte oogjes glinsterden. Ze draaide haar hoofd weer terug en probeerde het onwennige gevoel dat ze van hen kreeg te negeren. 'Wat?'
'Ze zijn heel slim.' Mompelde de rechterman. 'Slimmer dan ze lijken.'
'O.' Mompelde Kissa.
'Ja. Hij wacht op je.' Sprak de linkerman toen.
'Waarom?' Vroeg Kissa.
De linker- en rechterman wisselden even een blik alsof ze niet snapten waarom Kissa dat vroeg. De rechterman haalde zijn schouders op. 'Niet onze zaken.'
'Maar-' begon Kissa, 'maar het Wadiwachters is... niet voor mensen zoals ik. Ze laten me er nooit in.'
'Weten we.' Zei de linkerman, alsof dat logisch was. 'Daarom zijn wij hier.'
Kissa knikte. 'Eh- ja, oké, natuurlijk.'
Ze keek om naar haar moeder, die haar even een kleine glimlach schonk en sloot de voordeur toen achter zich. Het ding bleef weer eens steken. Met een klein gevoel van schaamte, gaf ze de deur een laatste ruk en deed het toen volledig dicht. Een groepje kinderen rende langs één van de wachters heen.
