Perimus

77

~•~ EEN ZWAKKE VITUM ~•~

In die dagen veranderde er weinig. De diners werden vooral zwijgend uitgevoerd, in de zalen sprak ze met geen mens, en soms, als ze de tijd vond of gewoonweg te koppig was om te doen wat mensen van haar vroegen, sloop ze de stad uit en maakte ze één van haar ritjes op Eir, die inmiddels gebruikelijk waren geworden voor de mensen; o, daar vliegt de Vitum weer. Altijd kwamen er wel een paar mensen die haar opzochten, die nieuwsgierig met haar spraken na haar ritjes, die voor haar applaudisseerden of juichten. Ze had nooit gedacht dat het mogelijk zou zijn, maar het begon er op te lijken dat de Robijnenburcht haar mocht.

Goed, het meeste van wat ze deed was niets meer dan acteerwerk. Waar ze voorheen naar de vloer gestaard zou hebben bij veel menigtes, glimlachte ze vriendelijk; waar ze in haar verlegenheid eerst gebloosd zou hebben bij brutale vragen, gaf ze eerlijke antwoorden; waar ze eerst moeite had om woorden te vinden en te spreken in het openbaar, wist ze nu bepaalde one-liners aaneen te rijgen waar vaak het woord "proberen" en "gewoon" in voor kwam.

Kort gezegd, werd ze slinkser, sluwer. Ze had haar eigen eerlijkheid altijd als een goed ding gezien en sprak dan ook vooral eerlijk als Vitum Legumino een opmerking naar haar maakte bij de diners, maar hield zich in als ze zich in grote publieken bevond. Het verwarde de mensen; ze hadden zoveel slechte berichten gehoord over de eerste vergadering - was dít het persoon waar iedereen over sprak?

Kissa zette ze allemaal op het verkeerde been, maar daardoor begonnen ze haar wel meer te mogen. Kissa werd, in Flavius' woorden beschreven, een allemansvriend. Iemand die zich kalm tussen de mensen voegde en zichzelf sober en integer hield, zichzelf niet op een voetstuk zette.

Ze was gewoon heel gewoon.

De houding van de Legumino's werd milder met dat haar vliegkunsten op Eir verbeterden en de tevredenheid over haar bij de mensen toenam. Mallord durfde nog weinig scherpe opmerkingen te maken, Lene kwam niet meer langs in haar slaapkamer, en sinds de mensen het gerucht verzonnen hadden dat Kissa nu met Lavabo zou moeten trouwen, meed Lavabo haar als de pest.

De vergaderingen bleven echter stil liggen. Ze noemden het het Congres; een periode die maantellingen kon duren waarin de leiders van het land met elkaar spraken over de toekomst. Soms werden er wat kleinere Vitums uitgenodigd die zo hun lijstjes mochten inleveren, hun verzoeken mochten doen, hun meningen mochten geven, maar ze zat ongeveer een week niet meer met die vier belangrijkste Vitums rond de tafel en ze wist dat daar een reden voor was.

Ze wist niet alleen dat daar een reden voor was; ze wist de reden.

Ze had haar raad niets verteld. Ze had de teugels losgelaten en de wereld laten doen wat het altijd deed; doordraaien zonder besef. Mallord hield zijn hoofd de lucht in, Herdis zweeg en keek, Iloise gniffelde en grijnsde, maar geen van hen sprak.

De wereld zweeg.

En langzaam maar zeker, raakte Kissa's geduld op.

Ze hoorde drie dagen van tevoren wanneer de tweede vergadering plaats zou vinden. Kissa gedroeg zich vooral passief; haar raad hamerde op haar in over wat ze moest zeggen, hoe ze het moest zeggen en hoe ze zich zou moeten gedragen en zij ging akkoord.

Althans; dat was het plan.

Ze had namelijk geen enkel idee wat ze aan moest met wat ze gezien had. Moest ze er eigenlijk iets van zeggen? En zo ja; aan haar raad of aan Mallord zelf? Geen van beide? Allebei?