Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het leven overkomt je niet.
Dingen, gebeurtenissen, mensen - ze doen je pijn, ze halen je naar beneden, ze stoppen je en ze beïnvloeden je en slaan je in je diepste dalen.
En dat alles overkomt je.
Maar het leven is niets meer dan opstaan en jezelf uit die dalen trekken.
Dat overkomt je niet; dat doe je.
De bergen lagen in de verte als gigantische, slapende reuzen. Een sluipende, grijze dauw rustte uitgesmeerd over de aarde, kroop tussen de bomen door, streelde hun enkels. Elke stap leek een misstap en Kissa kon niet zeggen waarom. Het was alsof ze een val inliepen, het hol van de leeuw betraden, zichzelf in een spinnenweb van de dood wikkelden met elke stap die ze in dit doolhof van een gebergte zetten.
En zo gingen ze voort.
Niemand sprak. Er hing een spanning in de lucht die Kissa niet kon vatten; alles was als uit een grijze droom die voor haar afspeelde terwijl haar bewustzijn op roze wolken zweefde.
Ze had haast het gevoel alsof ze het wisten, maar dat was niet eens mogelijk.
Tenzij Nova ze iets verteld had, maar waarom zou ze?
Kissa stoof uiteindelijk naar Theo toe.
Hij keek naar haar opzij.
'Hé.' Mompelde hij.
De sneeuw sloeg hen in hun haren en liet hun mantels wapperen. Hij slenterde over de paden met zijn gezicht diep in zijn mantel. Kissa's vingers waren verstijfd van de kou en begonnen nu pijn te doen. Ze moesten al uren onderweg zijn.
'Ik wilde- ik wil zeggen dat het me spijt dat ik zo boos op je werd.' Zei ze. 'Dat sloeg nergens op.'
Hij haalde zijn schouders op. 'Het is niet erg.' Zei hij. Hij zweeg even. 'Ik was onredelijk.'
'Nee.' Mompelde ze. 'Dat was ik.'
Hij lachte zacht. 'Goed; we waren het allebei.'
'Het is gewoon- gewoon- deze bergen of zo. Ze maken me zo chagrijnig, zo kwaad.'
'Ik dacht dat het gewoon de winter was.' Mompelde hij. 'Maar nu je het zegt.' Hij keek naar haar opzij. Zijn ogen gleden over haar heen. 'Je lijkt nu echter een stuk vrolijker.'
