Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Nova struikelde haar kamer binnen.
Kissa liet haar los toen ze de deurpost door stapte. Ze sloot de deur zachtjes achter zich, liet Nova ergens heen sloffen terwijl ze de kristallen juwelen uit haar oren haalde en ze achteloos op de grond neer gooide, wendde zich zelf naar een half opgebrande kaars en haalde het uit de kandelaar. Ze hield het tegen een vlammetje van de enkele olielamp die nog aan stond.
Buiten tikte de regen tegen de ruitjes aan. Het water vervormde de wereld tot een ombuiging van licht dat danste in de duisternis van de nacht. Kissa stak wat kaarsjes aan. Een troebel oranje licht ontpopte zich op het bureau, aan de kandelaren aan de muur, op de kledingkast.
Toen Kissa de kaars terug zette in de kandelaar, zag ze dat Nova een fles van de kast had gegrepen en die nu tegen haar lippen zette.
'Hé.' Zei Kissa - haast streng. Ze pakte de fles van Nova af.
Nova wankelde even op haar benen. Ze lachte, liet zich in de stoel bij de deur zakken. 'Ja, ja - neem ook wat.'
'Kom op zeg.' Zei Kissa wat geprikkeld. 'Ben je serieus?'
Nova trok haar wenkbrauwen op. Ze knikte - bloedserieus. 'Ja.' Zei ze, alsof ze niet begreep waarom Kissa dat vroeg. 'Natuurlijk.'
'Waarom doe je dit?' Vroeg Kissa. 'Je weet dat dat niet goed voor je is.'
'Iedereen doet dingen die niet goed voor ze zijn.'
'Niet iedereen doet het tot op zo'n hoogte als jij.'
'O, ga lekker iemand anders de les leren.' Nova rolde met haar ogen, maar leek daar duizelig van te worden, want het volgende moment, begroef ze haar gezicht in haar handen. Ze wreef in haar ogen. 'Kan me niet schelen. Kan me niet schelen.'
'Het zou je moeten schelen.'
Nova lachte. Ze keek naar Kissa op, schudde haar hoofd. 'Niets hoeft mij te schelen.' Zei ze. 'Ik kan doen wat ik wil; hoe slecht het ook voor me is.'
Kissa zuchtte geërgerd en zette de fles met wat leek op rum, terug op de kast. 'Nee.' Zei ze. 'Je zou wel anders praten als je in je slaapt stikt in je eigen tong van al die drank.'
'Mooi.' Zei Nova opstandig. Ze stond op, wankelde weer op haar benen, liep toen richting de kast en pakte de fles er met dezelfde gang weer van af. 'Ik hoop dat ik stik.'
Ze nam een grote slok.
'En ik hoop-'ze trok even een vies gezicht, 'ik hoop dat iedereen jankt als ik dood ben. Ik hoop dat iedereen zegt: 'o, hadden we maar geluisterd.', want niemand doet dat. Ik hoop... ik hoop dat ze wegrotten in spijt. Nova doe dit, gedraag je zo, praat zo, loop zo, zit normaal, zit zoals een dame, prop jezelf in deze jurk, leg dat idiote zwaard weg, trouw met een arrogant joch waar je een hekel aan hebt - altijd gaat het zo. Altijd moet ík luisteren, maar wie luistert er naar mij?'
