Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De zon klapte open als een bloem en wierp zijn tere bloemblaadjes als stralen aan licht de hemel in. Schaduwen waren lang, de sneeuw onder haar voeten kraakte, de wereld leek oneindig en de tijd stond stil.
Ze herinnerde het zich als de dag van gisteren dat ze een meisje was geweest dat geen enkel woord had kunnen lezen.
En nu stond ze voor tienduizenden ogen, opgeheven kin, hoogmoed in haar hart, twee botte dolken aan haar zijde en een oude boog met scheve pijlen op haar rug. De ijskoude wind beet in haar huid.
Men beweerde vaak dat alles tijd nodig had om te groeien, maar Lot had haar altijd gezegd dat de tijd zelf geen dingen zou laten groeien.
Het is jouw hand die de planten water geeft.
Het is jouw hand die de dieren voedt.
Het is jouw hand die je uitsteekt om een ander te helpen.
Het is jouw hand, jouw lot en jouw leven.
De tijd is daar slechts om aan je voorbij te gaan.
De tribunes waren stil. Mensen bekeken haar vlak. Er was geen gejuich, geen geklap, geen gejoel; slechts het zonlicht dat de duizenden hoofden streelde. De donder leefde in Kissa's borstkas en deed zich voor als haar hart. Reina lag verderop. Haar felgele ogen fonkelden moordlustig.
Een wit figuur in het publiek schoot overeind.
Nova's gezicht stond verbouwereerd. Haar ogen fonkelden vol ongeloof. Mensen keken naar haar om en pas het moment daarna leek ze zich te beseffen dat ze op was geveerd. Haar blik stond gebroken.
Kissa wendde haar ogen af.
Haar hartslag bonkte in haar oren. Ze zag het gouden ei verderop fonkelen; beschermd door Reina's staart. Ze vroeg zich af of er ooit een moment in haar leven zou komen waarop ze klaar zou zijn om dit te doen, maar ze gokte van niet. Kon je klaar zijn voor de strijd die je toekomst zou bepalen?
Haar ogen gleden naar Vitum Onyx, die bovenin de tribunes stond, op haar neer keek.
Hij gaf haar een knik.
Kissa ademde diep in, blies uit en liet los.
Ze rende.
Reina keek meteen op. De berg van een draak rees op als een eeuwenoude titaan die uit de dieptes van de aarde schoot. De lucht beefde bij haar grom, de hemel hield zichzelf in spanning vast en de tribunes keken nog een moment lang in verwarring toe.
Reina zwaaide met haar staart.
De klap kwam veel harder dan Kissa verwacht had. Ze zag de staart wel en wilde weg deinzen, maar had daar de tijd niet eens voor; het ene moment stonden haar voeten nog op de grond, het volgende moment sloeg Reina op haar ribbenkast in, perste alle lucht zich uit haar lichaam en verloor ze zichzelf in een moment zonder zwaartekracht. De aarde was de tweede klap. De sneeuw stoof op. Kissa's lichaam rolde ongecontroleerd over de aardbodem. Alles bonkte van de pijn.
