Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het was ijskoud buiten. De wereld was donker, de nacht ijzig, vol fonkelende, heldere sterren en een wind die in haar huid beet. Ze stond met haar achterhoofd tegen de stallen geleund. Haar hoofd bonkte.
Ze durfde de herberg niet meer in. Ze was bang voor de mensen - zelfs voor de kinderen; hun blikken, hun ogen, hun gezichten. Haar neus wilde niet stoppen met bloeden en het was alsof iemand ijswater in haar aderen aan het gieten was. Haar hart bonsde. Ze had geen idee hoe lang ze hier al stond.
'Het spijt me; het spijt me zo erg.'
Kissa had die stem niet vaak zo horen trillen. Als ze die stem hoorde, dan was die kalm, dan was die vriendelijk, dan was die af en toe hard en snerend naar de juiste personen, maar nooit beefde het zo, nooit trilde het met emotie.
De Vitum.
Hij moest ergens bij de ingang staan.
'Het is niet erg.'
Nova huilde. Kissa kon haar snikken vanaf hier horen.
'Wees sterk.' Zei de Vitum. 'Je moeder zou trots op je zijn, dat weet je toch?'
'Zou ze dat zijn? Zou ze dat echt zijn? Want ik weet het niet meer.'
'Euphoria had meer liefde voor jou dan de aarde liefde heeft voor ons - dat kan ik je zeggen. Ze liet het niet altijd zien, maar ze hield zielsveel van je en als ze nu naast een zeegod zit en op ons neerkijkt, dan zou ze aan het lachen zijn.'
Kissa hoorde niets meer dan Nova's snikken, die harder begonnen te klinken.
'Hé.' Fluisterde de Vitum zacht. 'Kop op. Ik ben een oude man - wie heeft mij nog nodig?'
'Ik.'
Hij lachte zacht, triest haast. 'Nee hoor. Jij bent volkomen oké zonder mij.'
'Ik kan niet- ik wou gewoon dat er meer tijd was.' Piepte Nova. 'Het voelt te snel, te vroeg.'
'Er zal nooit een goed moment komen.' Zei de Vitum zacht. 'Goede momenten zijn er sowieso voor de levenden en niet voor de doden.'
'Er moet toch een andere manier zijn?'
'Er zijn oneindig veel andere manieren.' Zei de Vitum. 'Maar dit is de beste manier.'
Nova's gehuil gleed zacht door de roerloze lucht heen. Kissa staarde naar de inktzwarte hemel en vroeg zich af of Lot nu naar diezelfde hemel keek.
'Hé, ik ga je missen kleintje.'
Nova lachte door haar tranen heen. 'Zo heeft u me al jaren niet genoemd.'
Hij lachte ook. 'Het voelt als het goede moment om het terug te brengen.'
Kissa waagde het om haar hoofd langs de hoek te steken en keek toe hoe Nova de Vitum stevig omhelsde in de duisternis. Zijn paard stond naast hem, zijn mantel hing om zijn schouders, zijn zwaard zat aan zijn zijde. Nova huilde in zijn armen en Kissa leek zelfs te zien dat hij in haar armen huilde. De stilte omarmde hen in hun troosteloze omhelzing, de sneeuw onder hun voeten droeg hen en de maan wachtte verderop in de hemel af op dat onverbiddelijke moment aan het eind van zo'n omhelzing.
