Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Alle zeegoden, Kissa-'
Kissa had de hele dag al in een roes van pure, prikkelende woede geleefd en die prikkelende woede leek nu genoeg energie te hebben om los te barsten in een bliksemflits. Ze hakte op Nova in. Haar gezicht was bezweet, haar longen zaten zonder lucht, haar hart bonkte in haar oren en haar spieren brandden.
Ze sloeg Nova's zwaard uit haar hand.
Iris floot. 'Jij hebt het vandaag onder de knie.'
Kissa zei niets. Ze rukte haar zwaard terug en staarde Nova slechts aan, die een beetje onzeker leek. De laatste paar dagen hadden ze nauwelijks gepraat en alleen maar op elkaar ingehakt met een zwaard tijdens de trainingen. Kissa had geen zin gehad om haar excuses aan te bieden voor iets dat ze niet eens begreep.
'Goed werk.' Zei Iris. Ze glimlachte en liep verder. 'Ga zo door.'
'Wat heb jij vandaag?' Vroeg Nova, die naar haar zwaard toe liep en het van de grond pakte. 'Slecht geslapen of zo?'
'Nee.' Zei Kissa kort. Ze viel weer aan; Nova blokkeerde haar aanval makkelijk.
'Wat is er dan?' Het geklink van hun zwaarden ketste over het veld. Kissa's woede leek zo bulderend dat ze het gevoel had dat ze zou gaan exploderen. De hemel rommelde boven hen. 'Ruzie met Elias?'
Kissa schudde haar hoofd weer. Ze sprak niet meer omdat ze wist dat de brok in haar keel haar zou doen breken en viel daarom nog een paar keer aan. De tranen drukten achter haar ogen.
'De mierenjongen? Vogelmeisje? Die waterjongen? Theo? De dienstmeid?'
Ze schudde haar hoofd en schudde haar hoofd. Haar ogen begonnen waterig te worden. Haar aanvallen werden heftiger.
'Lavabo?'
'Nee.'
Haar stem brak, haar armen zakten naar beneden met het zwaard en precies op dat moment, brak er een hoosbui los uit de hemel. Ze begon te snikken - gewoon zo opeens, middenin de training, op het veld.
Nova was ontzet. Ze liet haar zwaard langzaam zakken. De regen tikte op haar hoofd.
'Kissa, wat is er?' Vroeg ze zacht.
'Ze hebben haar weggehaald.' Kissa keek met betraande ogen naar Nova op. 'Eir. Ze is weg. Voor altijd.'
Ze liet haar zwaard op de grond vallen, sloeg haar armen om Kissa heen en liet haar tegen haar schouder aan snikken in de regen.
Die hele dag was grijs voor Kissa, en dat kwam niet alleen door de regen. Geteisterd door vlagen van woede en onmacht, door een aaneenrijging van gemis en verdriet, door frustratie en hopeloosheid, dwaalde ze door de school heen. Ze wist niet precies waarom, maar ze was kwaad op de Vitum, kwaad op Lavabo, kwaad op iedereen die iets te maken had gehad met het feit dat Eir nu weg was. Haar redelijke verstand vertelde haar wel dat de Vitum ook geen andere keus had gehad, en toch bleef ze zich verraden voelen. Hij had het haar op zijn minst kunnen zeggen, had haar afscheid kunnen laten nemen.
