Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Er waren twee manieren om iemand te doden.
Je kon iemand doden en ermee wegkomen en je kon iemand doden en ervoor gesnapt worden.
Je kon uit allebei de manieren kiezen als je zo machtig en rijk was als Lavabo; je kon slechts uit één manier kiezen als je Kissa was.
Alles om haar heen leek niets meer dan een vormeloze waas van de wereld die het ooit geweest was. De hele dag voelde al onecht voor haar; ze was vanmorgen opgestaan als willekeurige rat en zou gaan slapen als de moordenaar van Lavabo Legumino. Het was alsof ze op wolken liep die haar voeten net een klein beetje van de grond afhielden. Ze liep niet; ze zweefde op de leugens die ze zichzelf bleef vertellen om goed te praten wat ze zo zou doen.
Ze moest Lot redden - ja; daar deed ze het voor. Ze had ook geen keus; ze moest wel. Ze kon haar moeder niet laten sterven... zichzelf niet laten sterven. Deed ze niets, dan was het voorbij voor zowel haar als haar moeder; deed ze wat ze moest doen - dan was alles oké en kon Kissa verder leven zonder zorgen.
Toch?
Ze wist de waarheid heus wel; ze wist de waarheid heel goed terwijl ze daar door de doodse hallen van het paleis heen stapte. Het was nog vroeg. Buiten schemerde het slechts, regende het nog steeds. Het geluid van haar voetstappen galmde hol tegen de koude muren aan. De waarheid was namelijk, dat Kissa helemaal niemand kón doden; dat Kissa een lafaard was; dat ze - zelfs nu Lavabo haar leven bijna had genomen - het nog niet over haar hart kon verkrijgen om hetzelfde bij hem te doen.
Maar ze moest.
En dat bleef ze zichzelf vertellen toen ze die avond op weg was naar het feest. Een walm van lavendelgeur hing om Kissa heen; nog geen uur geleden was ze helemaal opgedoft door Sibel, net zoals de andere dienstmeisjes die hier vanavond moesten rondlopen. Sibel had gezegd dat zij ook wel ergens zou zijn, maar Kissa durfde niet in haar buurt te zijn. Ze moest dit namelijk alleen doen, en ja; misschien kon ze het juiste moment niet vinden om het gif in zijn beker te gieten, misschien zou de situatie niet perfect zijn; hoe dan ook, had ze één doel vast gesloten: Lavabo moest aan het eind van de avond dood zijn.
Ze wist niet wat er daarna zou gebeuren. Ze wist niet hoe het gif werkte, wist niet hoe lang het zou duren, wist niet of de mensen überhaupt iemand verdacht zouden houden of Lavabo's dood zouden afschuiven op de natuur die hem toevallig het leven ontnomen had. Ze wist niets. Ze wist alleen dat - wat er ook zou gebeuren - haar moeder zou overleven, zelfs als Kissa in de problemen zou komen.
Zolang Lavabo maar stierf.
Ze klopte op de grote, houten deur die in één van de hallen van het paleis te vinden was. Ze bleef staren naar de houtsnijwerken in de deur terwijl ze wachtte met een dienblad vol bekers in haar handen. Bloemen; tientallen bloemen die sierlijk in elkaar over liepen met hun stelen en bladeren. Ze voelde zich misselijk.
De deur werd geopend door één van de jongens die Kissa ook wel eens had zien trainen op de binnenplaats. Hij was één van de breedsten; hij was misschien wel anderhalve kop groter dan zij en had een lichaam als die van een Krijger. Zijn gezicht stond een beetje loom.
