Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Kissa kon haar oren voelen suizen. De wereld draaide even, onttrok zich als een waas voor haar ogen en voelde voor een paar seconden onwerkelijk. Ze keek de vrouw aan; zwijgend, zonder uitdrukking of reactie. Het was ongelofelijk - ongelofelijk dat Kissa een paar weken geleden nog die doodnormale straatrat was geweest die had gezworen om altijd het goede te doen, en nu opeens te midden van tientallen moordenaars stond en op het punt stond om zelf een moordenaar te worden.
'Nee.' Zei Kissa.
De vrouw leek een beetje verbaasd om die reactie. Ze fronste lichtjes.
Sergio keek op de achtergrond ook naar Kissa op. Zijn gehele wang zat onder het bloed. Zijn ogen stonden groot, fonkelden - fonkelden alsof hij haar zonder woorden wilde vertellen dat ze dat niet had moeten zeggen.
'Wil je dood dan?' Vroeg de vrouw.
Kissa perste haar lippen op elkaar. Wanhoop schoot naar haar hoofd. Haar ogen schoten paniekerig door de ruimte - in de hoop om een uitweg te vinden, maar ze wist dat die er niet was. Hopeloosheid overspoelde haar. Het volgende moment, voelde het alsof ze zonk, alsof die vastheid onder haar voeten haar opeens verraadde en haar liet zinken naar de diepste zeebodem. Haar gezicht brak. Tranen sprongen in haar ogen op. Ze schudde zwakjes met haar hoofd.
'Maar ik kan niet-' ze snikte, 'ik kan niet iemand vermoorden.'
'Iedereen kan dat.' De vrouw lachte. 'En je hoeft het niet eens met de hand te doen. Giet gewoon het eerste beste vergif in zijn wijn en je bent klaar.'
Kissa schudde met haar hoofd. Ze begon te huilen van wanhoop. Ze wilde niet dood; ze wilde niet dood en toch kon ze het niet over haar hart verkrijgen om hiermee akkoord te gaan. Nog nooit hadden haar tranen zo betekenisloos en hopeloos gevoeld - zelfs niet in de kerkers.
'Kom op.' Zei de vrouw. Ze hield haar hoofd een beetje schuin. 'Je doet alsof we je hele leven afpakken. Het is maar één kleine klus.'
Kissa huilde slechts. Ze liet haar hoofd hangen en bibberde zachtjes terwijl de snikken over haar lippen rolden. Haar schouders schokten, haar hoofd deed pijn, haar spieren voelden slapjes en haar hart leek zichzelf uit te wringen. Het was alsof er een klein beetje warmte uit de wereld weg lekte. Gewoon het feit dat deze mensen haar verdriet allemaal niet zagen, het allemaal niet begrepen, het allemaal belachelijk vonden, liet haar het gevoel krijgen dat ze hier helemaal alleen voor stond, en in een zekere zin, was dat ook waar.
De vrouw gebaarde iets, en het volgende moment, lieten de twee Vleermuizen haar op de grond vallen. Kissa viel op haar knieën, bleef met haar hoofd gebogen snikken. Haar haar plakte tegen haar gezicht. Haar armen beefden.
'Hé.' Fluisterde de vrouw toen, die voor haar neer zeeg op haar hurken. 'Ik weet dat het heel eng klinkt, maar het is echt niet zo erg als het lijkt. Mensen gaan elke dag dood. Er is niets mis mee om de tijd een beetje te helpen.'
