Perimus is één van de grootste rijken die de wereld kent. Het is het mystieke middelpunt van de aarde; daar waar draken verhandeld worden, mensen van over de hele wereld bijeen komen, waar kusten zijn met honderden machtige schepen en fortuinen kunn...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het was de eerste en laatste keer dat ze de Vitum ooit iemand had zien omhelzen en toevallig was zij het persoon dat hij omhelsde.
Er was een doodse stilte over de hallen heen gevallen. Iedereen staarde haar zwijgend aan, staarde hem zwijgend aan. Zijn oude handen bibberden toen hij haar los liet.
'Ik dacht- ik dacht dat je dood was.' Mompelde hij, zonder adem.
Kissa schudde haar hoofd.
'Kissa!'
Ze had de rennende voetstappen al horen aankomen, maar kon zich toch niet schrap zetten voor de snelheid waarmee Leah naar haar toe schoot, haar armen om haar heen sloeg en haar bijna naar de grond wierp.
'Alle zeegoden! Ze zeiden dat je dood was!'
Job smeet zijn boeken neer, Iri de vogel vloog uit één van de hallen en werd op de voet gevolgd door Ra en Rudy en opeens besefte Kissa zich weer hoe een thuis voelde, wat een thuis was.
Opeens besefte ze zich dat ze thuis was.
~•❉•~
'Het gaat om die dienstmeid. Sowieso.'
'Volgens mij moest jij de stallen doen en heb je dat niet gedaan.'
'Daarvoor roept hij ons niet bij elkaar.'
'Misschien krijgen we een nieuwe opdracht!'
'Alle zeegoden, niet alweer.'
Kissa bleef voor de deuren van de vergaderzaal staan. Haar bloed raasde in haar oren. Ze kneep in haar klamme handen.
'Had Herkema ons niet gezegd dat we ooit nog eens met een schip moesten varen?'
Ze gooide de deuren open.
Alles werd zo stil dat slechts het razen van de sneeuw tegen de ruiten te horen was. Ogen keken naar haar op en gezichten vertrokken vol ongeloof. Kissa stond daar, in haar nieuwe uniform, met haar nieuwe spelden, als voorheen; alsof ze nooit weg geweest was.
Theo veerde op. Zijn stoelpoten schraapten over de vloer.
'Kissa!'
Hij rende naar haar toe en omhelsde haar zo stevig dat ze achteruit struikelde. Ze klemde haar armen strak om hem heen.
'Ik dacht dat je dood was.' Piepte hij in haar oor. Zijn stem beefde. Hij liet haar los. Zijn ogen gleden over haar heen alsof hij niet zeker was of wat hij zag wel echt was. 'Hoezo ben jij niet dood?'
Kissa lachte. Haar ogen gleden langs hem heen.
Haar lach verdween abrupt.
'Lang verhaal.'
Elias was lijkbleek, Dorian leek door zijn stoel heen te willen zakken, Covens ogen schoten paniekerig naar de anderen toe en Juri haalde zijn hand in een balend gebaar door zijn haar. Ze staarden haar allemaal zwijgend aan. Er viel ook niks te zeggen.
