Fuck My Fucking Life

41. Heartbeat

Ik had al snel door dat Jason, Annabel en Koen hier al vaker waren geweest. Dit is het derde jaar dat ze hier komen en het blijkt dat Koen hier kwam voor Annabel. Dat was ook wel te zien aan mijn blik.

Ik zit na een tijdje weer alleen met Jason en hij word steeds leuker…

Ik doe enorm m’n best te doen om hem niet leuker te vinden.

‘Koen is echt een betweter. Ik word er moe van. Vorig jaar was het nog veel erger. Hij is ook verliefd op Annabel. Ik snap niet wat ze in haar ziet. Vorig jaar was er ook een meisje, Tjitske, en hij versierde haar echt enorm. Ik heb The Pretty Reckless van haar. Ze is echt een chille chick.’

De tijd erna dacht ik aan wat hij zei. En ik weet niet hoe het komt, hoe het gekomen is maar ik irriteerde me inderdaad, enorm aan Koen.

Later in de week kwam er een nieuw meisje bij, Anouk. Zij is een heel lief meisje die klein is en even oud als Annabel: 13.

Het maakt het er veel makkelijker op om meer met Jason om te gaan.

Je moest 20 minuten naar beneden lopen langs de rivier om naar beneden te komen. Het liep ik bochten en wat recht liep, loopt dan schuin af. Daar beneden is een stenen strandje met een plek waar je nog kon zien dat mensen een kampvuurtje hebben gemaakt.

Die middag waren we daar met z’n alle geweest om hout te verzamelen en we lopen de grote berg af.

We verplaatsen een boomstam waar we op kunnen zitten en we leggen al het eten en drinken neer. We hebben heel veel eten en maar 2 flessen drinken.

Jason begint met het vuur aan te maken. We gaan met z’n allen op de boomstam zitten.

Jason heeft een box mee en we zetten mijn muziek op. En tot mijn verbazing is iedereen fan van mijn muziek.

‘Ik kijk ook heel veel horror,’ hoor ik ineens Jason zeggen.

‘Oh!’ Roep ik boven de muziek uit. ‘Ik ook!’

‘Ik heb nog wel een goede op mijn laptop staan. The Blair Witch Project. Wil je die morgen kijken?’

‘Tuurlijk!’ Roep ik vrolijk.

Ik grap wat met Jason en het is gezellig met iedereen. We spelen nog wat spelletjes weerwolven, we eten ons vol, we praten gezellig en zingen mee met de muziek.

Maar toen het tegen half 2 aan begon te komen, moesten we gaan opruimen en naar boven gaan lopen.

Maar daar had ik geen rekening mee gehouden…

In het donker… Terug naar boven… Door het bos… Met maar een zaklamp… Alleen… Meteen groepje tieners…

Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel erg hou van horror, maar niet om er nou zelf in te zitten.

Jason liep als sinds we naar beneden liepen voor en ik weet niet hoe ik het ga doen, maar Jason gaat nu voor, en ik ga achter hem lopen, en de rest gaat achter mij lopen. Of ze het willen of niet, zo gaan we het doen.

‘Jason, jij loop voor!’ Roep ik uit. Ik hoor hem grinniken.

We lopen over het dammetje terug naar het pad dat ons hij het pad naar boven lijd.

We lopen over het pad en ineens hoor ik Tom zeggen: ‘hier links van ons is een huisje!’

Van schrik zet ik twee stappen naar rechts en pak Jason zijn arm vast. Snel laat ik hem weer los.

‘Sorry,’ zeg ik meer geschrokken van dat ik zijn arm vastpak dan van het huisje.

‘Maakt niet uit,’ zegt hij en glimlacht.