Fuck My Fucking Life

47. Halloween

Beste lezers!

Hier dan eindelijk weer een stukje, na een lange tijd :D

XX

 

Het maakte het niet beter. Daniel had me echt een nachtmerrie meegegeven, ik was de dag erna ziek en bleef alleen maar in bed huilen.

Het is zondag middag, 2 uur. Ik fiets met alle zenuwen die ik heb naar de Albert Heijn en begin zo aan mijn eerste werkdag.

Ik stap met mijn zenuwen binnen en loop naar de informatiebalie.

‘Ik kom voor mijn eerste werkdag,’ zeg ik en kijk haar nerveus aan.

Het meisje van een jaar of 18 begint breed te grijnzen en kijkt dan naar de klok.

‘Heel vervelend, maar je bent te laat.’

Ik kijk geschrokken naar de klok. 8 voor 2.

‘Je moet er minstens 10 minuten van te voren zijn. We bellen je 10 minuten van te voren als we je nog niet gezien hebben. Maar loop maar mee,’ zegt het meisje en loopt door de winkel naar achter, door de klapdeuren waar ze uitkomen bij de kluisjes.

‘Hier is je schort,’ zegt ze en drukt en blauw bloesje in mijn handen.

Daarna maakt ze een kluisje open en haalt er een naam kaartje, een sleutel en 2 pennen uit.

‘Hou deze bij je,’ zegt ze en duwt me vervolgens de kantine in.

‘Hier kan je pauze houden. Je hebt pas pauze met 4 en een half uur werken, maar vaak word je ingeroosterd voor 4 uur, dus je hebt al snel pech. Ik heet trouwens Nina,’ zegt het meisje en steekt haar hand uit.

‘Mischa.’

‘Dat had ik al vernomen,’ zegt ze wijzend naar mijn naam kaartje.

Ik bloos.

‘Zorg dat je over 5 minuten terug bent bij de informatiebalie, dan helpt Anoek je verder met de kassa.’

Ik trek het blauwe bloesje aan en stop de spullen in mijn kluisje.

Ik loop terug en zie dat een meisje met lange blonde haren klaar staat met een open kassa.

Nerveus stap ik achter de kassa en ga zitten op de best confortabele stoel.

Ik krijg een papiertje in mijn handen gedrukt.

‘Eerst doe je je code, die hierop staat en dan je wachtwoord, dan kan je er zo in. Meld je altijd af.’

En zo begon ik met mijn eerste uurtjes aan mijn nieuwe baantje.

Na verloop van tijd heb ik al wat meer dingen meegemaakt. Ik ben vaak uitgescholden, moet vaak ID vragen, en er zijn mannen die elk uur terug komen voor bier.

Het is een leuk baantje, maar wel zwaar. Ik had hier nog wat contact over met Daniel, die me af en toe hielp, maar zodra het over ons ging, haakte hij af.

Het is zaterdagmiddag en ik zit in de auto met mijn moeder. Ze zet met zo af bij bos. Het is bijna Halloween en er is een jongen die een horror rondje organiseert. Daarbij staan er acteurs in het bos. Vorige jaar was ik een acteur, nu zit ik onder een tafel met mijn hoofd uitstekend.

Ik geef mijn moeder nog een laatste kus en stap uit.

Ik loop naar de tent waar mensen kaartjes kunnen kopen en kijk triomfantelijk naar het gaat in de tafel.

‘Zullen we het maar proberen?’ Vraagt Rianne en probeer met onder de tafel te wurmen, maar te vergeefs.

De eerste mensen kwamen aanlopen, om een kaartje te kopen, maar niks hielp. We konden geen krukje vinden wat precies dezelfde maat was als ik.

Ik ben te lang. Geweldig.

‘Anders begeleid jij de groepjes naar de begeleiders die bij de picknicktafel zitten. Dan maak je een foto met de fotograaf van het groepje met de begeleider en verzin je een eng verhaal over dit bos. Red je dat?’ Vraagt ze en ik knik.

Ik begin een rij te vormen met de groepjes en draai me om. 2 fotograven.

‘Wie blijft er hier dan?’

De kleine jongen doet zijn hand omhoog.

‘Ik blijf er ook bij,’ zegt de jongen die langer is. Ik kijk wat beter. Deze jongen heb ik op Facebook gehad voor de foto’s van vorig jaar.

‘Jij bent Rien!’ Zeg ik.

Hij knikt en begint te lachen.

We lopen het bos in met het eerste groepje en de foto word gemaakt. Rianne komt naar ons toe.

‘Ga jij het bos in?’ Vraagt Rianne aan Rien en kijkt hem hoopvol aan. Het rondje duurt bijna ander half uur.

Hij twijfelt en knikt dan. ‘Ah als je terug komt krijg je een knuffel!’ Roep ik nonchalant uit.

Hij grijnst. ‘Daar doe ik het voor.’

Ik had niet meer aan hem gedacht, maar toen hij een lange tijd later ineens voor mijn neus stond, moest ik lachen.

‘Nu wil ik die knuffel natuurlijk wel,’ zegt hij. Ik lach en omhels hem. Ik voel zijn warmte door zijn shirt. Het ondertussen 10 uur s’avonds en harstikke koud.

We gaan samen op een boomstronk zitten en hij kijkt naar mijn trui. Mijn hartjestrui.

‘Waarom heb je een trui met hartjes aan? Dat kan echt niet voor Halloween.’

Ik lach en kijk hem aan. ‘Hij is zo zacht, ik kon het niet laten,’ zeg ik.

‘Mag ik voelen?’ Vraagt hij. Een beetje verbaasd steek ik mijn arm uit en moest lachen om zijn reactie.

Maar toen ik een paar minuten weg was en zijn handen koud waren, stak hij zijn handen uit en begon me te knuffelen. Waar ik na zo’n koude avond best aan toe was.

Ik geef me over aan zijn knuffel en laat me knuffelen door deze super lieve jongen.

Hele subtiele hints waren het niet, maar het was super fijn!

Ik ga weer naast hem zitten en legde mijn hoofd op zijn schouder. Maar het duurde niet lang voor hij zijn arm om me heen sloeg.

Ik lig met mijn hoofd tegen zijn schouder en voel mijn ogen dichtzakken.

‘Niet in slaap vallen,’ zegt hij lachend en ineens ben ik weer vol bij bewust zijn.

Ik had zo zeker in slaap kunnen vallen.

Als we ons laatste groepje weggestuurd hebben, word het nu gewoon ander half uur wachten.

We gaan samen op de boomstronk zitten en ik ga met mijn hoofd tegen zijn rug aan zitten.

Hij pakt mijn armen vast en trekt ze om zich heen, en houd me stevig vast.

‘Gaat het nog?’ Vraagt hij. We blijven zo lang zitten en wisselen af en toe eens op.

Als we eindelijk eens lekker zitten, is het bijna tijd om te gaan.

Hij geeft me kusjes op mijn haar en maakt een compliment dat het super zacht is.

Maar als we opstaan, komt er een vlaag van kou over het deel waar Rien tegen me aan had gezeten.

We wisselen nummers uit.

Project een nieuw begin, is gestart.