Fuck My Fucking Life

32. Funaral

Die maandagmiddag hadden we kaarten geschreven en dinsdag en woensdag was ik braaf naar mijn stage geweest.

Donderdagmiddag  was ik met mam de stad in geweest voor zwarte kleding en ik wist niet zo goed wat ik verder kon doen.

Dus op donderdagavond liep ik naar binnen bij oma.

‘Hallo lieve schat,’ zegt mijn tante en geeft me een kus op mijn wang. Sodemieter op kutwijf. Ik heb helemaal geen zin in je.

Ik loop zo langzaam als ik kon de lange gang door en zette mijn spullen bij de tafel. Ik zag de kist – maar niet mijn oma. Ik twijfel of ik haar wel wil zien.

Mensen zeggen altijd dat het laatste zicht wat je hebt, je onthoud. Maar ik had mijn oma alleen maar 2 weken lang zo ziek en met veel pijn gezien, dat als ik haar misschien nu zou zien, ik zou zien dat ze rust had.

Ik ben alleen in de kamer en loop zo langzaam als ik kan ernaartoe.

Ik zie eerst mijn oma haar grijze haar, dan een bleke huid en dan haar gezicht.

Ik zet van schrik een stapje naar achter.

Integendeel van rust zag ik een boos gezicht. Het was naar om naar te kijken. Ze kijkt alsof ze helemaal niet klaar is om te gaan. Ze is ook nog maar 73.

Even hoor ik haar lach in mijn hoofd.

Het was raar om te zien. Ze is zo bleek en zo stijf, ze lijkt niet eens op mijn oma.

De condoleance begon. Ik had nog niet gehuild en het was warm in de kamer. De mensen stromen naar binnen. Ik laat het allemaal maar langs me heen gaan.

Maar dan komt Janny aanlopen, een hele goeie vriendin van mijn oma. Ik kende haar ook best goed.

Ik zit op de leuning van de bank en vanaf mijn punt kun je mijn oma zien.

Ze wil me een knuffel geven maar ziet dan mijn oma.

Ze staat in mijn armen en kijkt eerst naar mijn oma en dan naar mij.

‘Mijn beste vriendin,’ zegt ze en begint te huilen. Ik wist niet, maar het raakt me om haar zo te zien.

‘Mijn aller beste vriendinnetje,’ zegt ze en ik sla mijn armen om haar heen.

Het was tenslotte mijn oma, ik zat eraan vast.

Maar Janny, Janny is haar vriendin. En Janny heeft daar dus al die jaren daar zelf voor gekozen. Hoe is het dan, om zo iemand te verliezen?

De tranen stromen over mijn wangen en Janny laat me los en loopt naar mijn oma toe.

Ik droog mijn tranen en ik haal een aantal keer diep adem.

Ik blijf voor me uit staren. Ik weet nog niet of het me nou besef of niet.

Ik draai me om en probeer me tussen de menigte door te dringen, maar het gaat moeilijk, het zijn zoveel mensen.

Oma, waarom kent u nou zoveel mensen?! Ik zucht.

Mijn stiefmoeder roept mijn naam de deur waar de gang loopt.

‘Hellen is er!’ Roept ze.

‘Wie Hellen?’ Roep ik terug.

‘Moeder van Nikky, ze is er met Nikky!’ Roept ze weer.

Ik brak. Ik begon kei hard te huilen en mijn neefje en nichtje staan in de weg.

‘Uit de weg!’ Roep ik en duw ze opzij.

Ik ga door de deur – en daar staat ze. Nikky met haar vader en moeder.

Ik ren door de gang en van in haar armen.