Fuck My Fucking Life

46. Slowdown!

Sorry, ik heb het heel lang heel druk gehad met school en werk zoeken..! Ik ben nu eindelijk 16 en probeer er iets van te maken, maarja zoals je zal lezen lukt dat niet helemaal...

Er was ruzie ontstaan tussen de 3 meiden uit mijn klas en ik.

Eentje deed nog normaal, een meisje zonder die eerste klas drama.

Een lange tijd kon ik er normaal mee omgaan.

Het was best rustgevend, geen meiden drama, geen gedoe en geen gezeik over vriendjes die ze eigenlijk zelf aan het lijntje hielden.

Maar toen ik merkten dat ze begonnen te roddelen, werd het een ander verhaal.

Ik begon me steeds vervelender te voelen in deze klas. Ik wist niet zo goed meer hoe ik ermee om moest gaan en was niet meer gemotiveerd om het dieet te volgen.

Ook thuis was de bom weer gebarsten.

Dus besloot ik weer eens contact op te nemen met Daniel, iemand waarvan ik wist dat hij me tijdelijk gelukkig kon maken.

Dus hadden Daniel en ik afgesproken, om woensdag nadat ik naar de Primark was geweest, samen naar mijn huis te reizen en gezellig samen naar mijn huis te gaan.

Ik stap uit op station Utrecht en strek me uit. De koude wind kwam onder mijn blouse door en ik werd moe van het depressieve geregen buiten.

Ik loop naar het perron waar het nog harder leek te waaien en ik zet mijn tas van de Primark neer. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen als hij aan zou komen. Ik heb hem al een aantal weken niet gezien.

Ik doe mijn jas dicht als ik de trein zie aankomen.

Als de trein eindelijk stil staat, gaan de deuren open en zie ik Daniel, in zijn veel te koude jas, uitstappen. Hij komt naar me toe gelopen en geeft me kus op mijn wang.

‘Het was de bedoeling dat je mijn verwarming zou zijn in de trein,’ zeg ik plagerig en we stappen de roltrap op.

‘Ik heb het nog altijd warm, dus dat kan,’ zegt hij knipogend.

We stappen samen in de volgende trein en ineens lig ik lekker tegen hem aan.

‘Ja, dus nu ben ik verloofd,’ zegt het meisje dat langsloopt, om uit te stappen.

‘Dat doe je snel,’ zegt Daniel lachend, toen hij zag hoe jong ze eruit ziet.

Dan laat ik mijn ring zien, die ik net gekregen had van mijn stiefmoeder.

‘Ja, dat is mijn verlovingsring,’ zeg ik lachend en hij kijkt ernaar.

‘Heel mooi, maar apart. Ik zou je nooit zo’n ring geven,’ zegt hij. Even schrik ik.

‘Gelukkig maar, want ik hoef geen ring van je.’

‘Ik zou je er ook nooit een geven,’ zegt hij geruststellend en knijpt in mijn hand.

Het duurde eeuwen voor we eindelijk aankwamen, waarnaar we ook nog in de bus moesten.

Toen ook nog de slagbomen naar beneden gingen, wist ik het meteen. Alles zit ons tegen.

Eindelijk, toen we door de regen waren gelopen en zeiknat bij mijn huis aankwamen, gingen we meteen naar mijn kamer.

Ik heb het gevoel dat hij toch geen zin had, of waar het ook op leek. We hadden net iets gehad wat leek op slechte-seks.

Ik sta op en loop naar beneden om mijn mobiel te pakken, maar zodra ik hem oppak van het tafeltje, zie ik dat mijn handen onder het bloed zitten.

Als ik weer aankom in mijn kamer laat ik mijn handen zien aan Daniel.

‘Bloed jij?’ Vraag ik. Hij kijkt me aan en checkt dan zijn lichaam.

‘Nee, zegt hij. Ik kijk rond op mijn lichaam, maar vind dan enkel nog wat vegen op mijn been.

Ik was het van me af en ga dan weer naast hem liggen.

Maar toen ik dacht dat hij nog een keer wilde, had ik het mis. Hij ligt op zijn rug en kijkt mijn kamer rond. Ik voel een spanning hangen.

‘Heb je met een ander meisje seks gehad?’ Vraag ik dringend.

Hij lacht zijn hoektanden bloot.

‘Wat is er?’ Vraag ik.

‘Niks.’

Ik laat hem even met rust, maar zodra ik weer wat probeer slaat hij mijn hand weg.

Wat is dit nou weer?

Hij gaat met zijn rug naar me toe liggen en ik voel me ineens nog vervelender.

Daniel wijst me af.

Ik snap niet wat ik nu moet doen. Ik draai me ook om en ik voel al wat tranen over mijn wangen.

Zodra ik voel dat hij zich aankleed, begin ik nog iets harder te snikken.

Ik probeer mijn gesnik te verbergen, maar hij komt naast me liggen en pakt me vast.

‘Het ligt niet aan jou,’ zegt hij. ‘Ik had niet moeten komen.’

Ik haal mijn neus op en probeer niet aan zijn warme hand te denken, die op mijn arm ligt.

‘Je wijst met af.’

‘Het is mijn schuld.’

Ja, dat is het ja.

Als hij zijn handen gaat wassen ontsnapt er een luide snik.

Als hij terug komt, kijkt hij me aan.

‘Ik kan je hier niet zo achter laten. Wat kan ik voor je doen?’

‘Ga.’ Zeg ik tussen mijn tranen door.

‘Nee…’

‘Astjeblieft.’

Ik hoor hem de trap af lopen en laat me dan gaan. De tranen wellen weer op en ik voel me vreselijk. Hij heeft me afgewezen.

Dan hoor ik hem weer de trap op lopen. 

‘Ik kan je niet zo achterlaten. Echt niet.’

‘Ga, astjeblieft.’

‘Oke,’ twijfelend hoor ik hem weer de trap af lopen.

Dan hoor ik hem hard de deur open trekken en hem daarna in het slot vallen.

Ik lig op mijn bed.

Ik was gaan douchen en had gekeken of ik ongesteld was, maar ik had een snee.

De tranen kunnen al bijna 3 uur niet ophouden. Mijn ogen zijn rood en dik en ik voel me ongelukkig.

Hoe kan ik dit nou weer gedaan hebben? Het is altijd maar voor even, dat geluk.

D: Ik wil graag nog even met je praten.

M: Ik kan nu niet naar je luisteren. Praat over een paar dagen maar.

D: Dat is goed.

Ik heb de dekens over me heen getrokken en luister naar het vuurwerk wat in de stad word afgestoken, wegens feest. Ik probeer niet te huilen. Ik luister naar de knallen en houd me voor dat elke knal me beter zou helpen na te denken over wat er nou gebeurd was.

Maar ineens stop het vuurwerk.

En beginnen mijn tranen.