Fuck My Fucking Life

30. Don't Die

Daar ligt iemand. Maar ze leek totaal niet op mijn sterke om. Ze zweette enorm en was wit weg getrokken.

‘Hoi oma,’ fluister ik als ik haar een kus geef.

‘Hallo lieverd.’

‘Hoe gaat het nu?’ Vraag ik.

‘Ik weet niet zo goed hoe ik moet liggen,’ zegt ze.

Ik kijk haar aan en voel tranen prikken.

Ze pakt van het nachtkastje een pilletje en drukt hem uit de verpakking.

‘Ik mocht hem nemen als ik veel pijn had,’ zegt ze en spoelt hem trillend weg met het water wat trillend in haar handen zat.

Mijn oma heeft echt pijn. Ze zou nooit zomaar een pil nemen als ze dat niet zou hoeven. In tegendeel, mijn oma haat pillen en houd zich sterk.

‘Is opa nog geweest?’ Vraag ik.

‘Nee, die laat ik niet hierheen komen als het slecht gaat. Dan moet er wel echt wat aan de hand zijn,’ zegt ze met haar breekbare gezicht.

Mijn oma wilde mijn opa niet in een verzorgingstehuis stoppen. Mijn opa was een zieke en veel eisende man. Hij is niet eens mijn echte op, hij is mijn stief opa. Maar hij is al getrouwd met mijn oma sinds ik geboren ben, ik weet niet beter dan dat ik 3 opa’s heb.

Maar toen het werd geconstateerd dat mijn oma kanker had, was er geen keuze meer, hij moest het huis uit.

Ik vond mijn opa vervelend, hij vroeg nooit hoe het met me ging en zeurde altijd over “de jeugd van tegenwoordig”.

Mijn oma had in de 10 minuten dat ik er was niet een minuut stil kunnen liggen.

‘Oma, zal ik gaan?’

Mijn oma knikt.

‘Vind je het niet erg, schat?’ Vraagt ze en kijkt heel schuldig.

‘Nee, u heeft uw rust nodig. Ik kom morgen met papa.’

Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en loop terug naar de lift.

Al de hele dag had ik met aan Sandy geïrriteerd. Ze kon niet haar mond houden en zei dingen niet hard, maar wel zodat ik ze kon horen.

‘Laatste uur valt uit,’ zeg ik tegen de groepje jongens die zat te discussiëren aan de andere kant van de klas.

‘Maar ja, niemand had jou wat gevraagd,’ zegt Sandy die achter het groepje staat. Ze had zich niet omgedraaid of me aangekeken, maar ze wist dat ik het kon horen.

Ik stond op om een boek te pakken.

‘Pardon?’ Vraag ik. ‘Hoe oud waren we ook al weer? 3?’ Vraag ik een loop weer terug naar mijn plek.

Daar kwam geen antwoord op. Niet heel veel later hoorde ik haar weer praten.

‘Tja, ik kijkt tenminste iemand recht in z’n gezicht aan als ik praat tegen een bitch.’

En toen, ik weet niet waarom, barste ik in lachen uit. Ze had niet eens het lef gehad me aan te kijken toen ze het zei.

Ik word aangekeken door allerlei mensen en ik kon niet stoppen met lachen. Ik hoorde wat opmerkingen, maar  de zenuwen van de afgelopen dagen kwamen eruit.

Mijn telefoon ging.

‘Lieverd, ik ben er om half acht. We kunnen toch niet eerder naar oma,’ zegt mijn vader door de telefoon.’

‘Is goed,’ zeg ik en hang op.

Mijn vader rijd als een gek naar het ziekenhuis, ik wist niet wat me overkwam. Het was nog altijd druk op de weg. Ik denk dat ik het slecht had in geschat. Vanmiddag was ze weer geopereerd en ze lag nu op de IC. Het ging dus heel slecht.