Delilik Eşiği

İç Savaş

Hayatın her dönemini insanların mutluluklarını izleyerek geçirmiş bir insan nasıl mutlu olabilir?

Kimileri derin bir boşlukta kimileri yalan gülümsemelerde...
Gerçek şu ki adil olan hiçbir zaman senin olmuyor. Bazen paranoyaklaşıp suçun kendinde olduğunu ve bu sorunun seni bırakmadığını düşünüyorsun değil mi? Ya sorunun senin değil hayatının içindeki bu enteresan döngüde olduğunu düşünsen?

Çoğu zaman insanlardan nefret ediyorsun. Hatta kendinden bile. Uzaklaşmak istiyorsun, kaçıyorsun. Çünkü her şey dışarıya doğru evrilmişken sen kendi içine kapanarak ayrı kalmak istiyorsun. Günlerce aşamadığın problemleri gecenin geç vaktinde kısık bir ışıkla yenemiyorsun. En sevdiğin müzik keyif vermiyor belki de bir sigara yakıyorsun. Sen farklısın aslında. Sen acılarını, hüzünlerini kendi aşmaya çalışan, kendini her zaman ikinci plana atan, sevdiği insanları düşünen birisin.

Biliyorum insan en çok iyi biri olmaya çalışırken yoruluyor. Ama o uykusuz gecelerin, anksiyete nöbetlerin seni sen yapıyor. Ta ki bu acılara karşı dayanıklı hale gelene kadar. Sana vadedilmiş topraklar yerine acılar, hüzünler var gibi düşünebilirsin kimi zaman. Sen bir suçlu değilsin, bu olanları da haketmiyorsun kabul ediyorum. İnsanlar dışarıdan baktığında normal bir şekilde hayatını yaşadığını zannediyorlar. Ama zaten sen onların ne düşündüğünü umursamıyorsun. Sadece anlaşılabilmek istiyorsun ama kiminle?

Şimdi baktığımda o kadar umutsuz ve mutsuz görünüyorsun ki...

"Asıl buhranın kendinsin" diyor bir filmde. Çok doğru. Çünkü yaşadığın bu hayat buhranın, yalanın ta kendisi. Hayatımız boyunca bize hep pencerenin güzel kısmı gösterildi ama içeride neler oluyor ondan bahsedilmedi. Bizim yapmamız gereken içeriye mi girmek yoksa pencerenin görünen kısmını hayal ederek mi geçirmek? Sen zaten hayal etmeyi bırakmıştın pardon. En nefret ettiğin şey de umut etmek, bir şeylerin kendiliğinden olmasını beklemek.

Senin için kolay diye bir şey asla olmadı. Her şey en zor yoldan olmak zorundaymış gibi oluyor veya olmuyor. Başkaları ise mutlu ve onların her istedikleri kolay yoldan oluyor diye düşünüyorsun, bazen görüyorsun. Artık buna alıştın hatta ve yadırgamıyorsun. Neden diye sorduğunda ise cümlen hep havaya gidiyor ve umursamaz bir hal alıyorsun. Kader diyerek mi geçiriyorsun günlerini yoksa gerçekleri görme eşiğine çabuk ulaştığını mı düşünüyorsun? Bazen bütün cevaplar acı verir...