Delilik Eşiği

Kördüğüm

Aklımızdan geçenleri kontrol etmeyi becerebilseydik eğer bazı duygusal durumları daha aza indirebilirdik sanırım. Çünkü düşündükçe ve engel olamadıkça yaşadığı felaketlerden uçuruma düşmüş gibi hissediyor insan. Bazı şeylerin daha kolay, daha anlaşılır olmasını çok isterdim. Biraz olsun nefes almak için bile yaptığımız şeylerden keyif alamaz hale geldik.

Bilemiyorum aslında yaşadığım her şeyden ders alıp , kendime çıkar yolları ve savunma mekanizmaları oluşturduğumu düşünüyordum. Şu an ise bunun bana bir refleks oluşturmadığını, sadece yaşandığını ve bittiğini düşündürüyor. Yani bir amaca bağlı olmadan, sade ve gereksiz. Aslında çok karmakarışığım bu konularda.

İnsan kendini nerede görmek isterse elbette orada olduğunu düşünür. En nihayetinde kendini iyi hissetmek ve yalnızlaşmakta buna bağlı olabilir. Kendimi düşündüğümde ise tamamen yalnızlaşmış bir insan olarak görüyorum. Benim yalnızlığımın insanlarla veya başka şeylerle alakası yok. Ben, o kadar yalnızlaştım ki kendimden bile uzakta bir haldeyim. Hayatımın bir daha geri dönüşü olmayacağı söylenen zamanlarında yalnız, sessiz ve umutsuz biri oldum. Çokça mutsuz. Ne zaman elime fırsat geçse bir köşede iyilik adına çabaladım. Ama çok fazla yenildim.

İnsan iyiliğin sınırlarını bilmeli mi, yoksa bu sınırların dışına çıkmaktan korkmamalı mı? Biliyorum, günümüz çıkar dünyasında saflık, aptallık gibi görünen o naif duygular malesef ki sınırlandırılıyor. Çünkü insanlar kötüden kötüye doğru baş aşağı çakılmakta ve hayallerimde bu noktada yerle bir olmakta. İşte beni umutsuzluğa ve yalnızlığa iten şey tam olarak bu diyebilirim. İnsanlar adına üzülmekten başka bir şey malesef gelmiyor elimden.