Delilik Eşiği

İyiler

Geceleri bir şeyler yazabiliyorum. Hislerimin tırmandığı zaman dilimi karanlığın üstüme çöktüğü an. Kalbimin üstünde, içeriye girip her tarafı paramparça etmek isteyen bir parazit var.

Acının, kederle oturup sohbet içerisine girdiği bir gece ve ben konuşacak tek kelime bulamıyorum. Dilim yangınlara gebe, düşüncelerim yeraltından fırlamış gibi. Etrafa saçtığım sahte tebessümümle geçiyorum. Tehlikeli düşüncelerle sesleniyorum çevreye. Her şeyin olanaksız olduğu bir diyarda yaşıyorum. Kemiklerim kırılırcasına hem de...

Ne anlayabilirsin? Ne zaman dinledin? O kadar şey değişti yeryüzünde kimliksiz ruhum haricinde. Keyfe keder bir yaşam mı sandın bu dünyayı? Can havliyle mi yıkılan duvarların arasından fırlayıp tutundun ıhlamur ağacına? Vaktinden alıp giderler sen daha olgunlaşamadan. Zayıf tarafını göstermediğinden bilinmez ama kırılır orta yerinden ıhlamur ağacı. Canını dişine takıp zorladın tüm şartlarını ama çil yavrusu gibi dağıldı yine umutların. Yine ya... Yine.

Ne zaman akıllanacaksın peki? İçini çürütmekten başka hangi işe yarar verdiğin kararlar? Sert sözler, ters bakışlar. Çatık kaşlarından 40 yıl gider gelir seni anlamalarını beklemek. Olduğun yeri terk ediyor, bir başka yere alışamıyorsun. Anlatamıyorsun. Kafanı durduramıyorsun. Bir orkestra eşliğinde işleniyor bütün düşünceler beyninde, yetişemiyorsun hiçbir notaya. Aklın fikrin hep firarda senin zaten kendine bile erişemiyorsun.

1 adım ileri gitmiyor yahu şu hayat. Sen hep aksi istikamette yol almak isteyen bir garibansın. Nedenlerin hep 'ama' barındırıyor. Biraz dürüst ol, yalnız kalmak adına verdiğin çabanın meyvelerini aldın, başardın. Tek vücut olduğun gecenle berabersin artık ve kendini de ört bu hayalet yaşamın içinde. Dirseklerin çürüyor artık dayanma eşiğinde. Tek dayanağın sendin oysa ki. Kafanı kaldırıp bakmak isteseydin görebilirdin halini. Acıma duygunu yerle bir eden insanlığa öfkeni.

Savaşını verdiğin hayatta düşman bir tüy kadar yakın, nefes gibi içine girmiş sessizliğinde. Aptallıktı insanların mühimmatı bitip tükenmek bilmedi çağlayanlardan akarcasına. Sen gördüğün her şeyden uzaklaşmak istedin artık görünmemek için. Neyin tarifini yapacaksın zaten her şey ortadayken görmek istemeyen çarkın dişlisine mi? Ne mümkün sanki, boşversene. Kaybetme hikayeleri daha fiyakalı oluyor zaten. Defalarca kapıldık bu döngüye yara bere içinde. Artık kaplumbağa gibi yaşıyorum. Yavaş adımlar ile yürüyorum kendi zamansızlığıma.

Fırsatsızlık içinde çürüyüp gitti tüm iyi fikirler. İyi insan olabilmek adına verildi tüm mücadeleler. Mümkünsüz bir samimiyetle gülümsediler, iyiler. Sen de elveda et artık.