Delilik Eşiği

Sürüklenmek

İkilemlerin içerisinde seçim yapmak veya bir şeyi kabul etmek... Ne çok kabul edişlerle dolu yüreğim. Her şeyi kabul edip, sindirebiliyorum. Oysa büyük bir külfet gibi omuzlarımda bütün yaşananlar. Ama bütün bunlar benim hayatımda olmuyorcasına tavırlarım... Sessizlik mi beni mesut ediyor yoksa kulaklarımı fazla mı tıkıyorum? Bilemem... ki zaten artık bilmek istemiyorum hiçbir şeyi. Ne değerleri, ne sevgileri, ne nefretleri... Koşarak uzaklaşıyorum zaten bütün bunlardan. Gözlerim kapalı geziyorum geniş sokaklarda. Rastlaşmadım hiç sevdiklerimle ki sevmiyormuşum meğer, bencilmişim...

Size nasıl anlatabilirim ki bu yalnızlığı? İçime sığamayıp taşacak halde oluşumu? İçimi ateşleyen tek varlığın, başka bir yangından arta kalmış olmasını? Ona çok üzülüyorum ama bu ateşi ben yakmadım ki... Her yangından payımı alsam bile tek bir renk var olmak istediğim. Sanki hatalı fırça darbeleriyle boyanıyordu ruhum bu derinlikte. Köhne bir yerde, zaman diliminden ayrılmış yaşıyordu bedenim. Sebebi ne olabilir bilemediğim bir ışık gördüm seninle. Aynı gökyüzünün altında, aynı duyguları hissettik o an. Peki beni ayaklarıma hakim olamadan sana getiren nedir? Benzerlik mi, sevgi mi? Çok fazlası mı yoksa? Benim gördüğümü görüyor mudur peki?

Suya anlattım bunları hem de kelime dahi harcamadan. Kendimi akıntıya bıraktım kızgın bir güneşin altında. Sürüklendim, sürüklendim, sürüklendim... Ne mi yapıyorum? Düşünüyorum. Ne acayiptir ki başka bir şey yapamıyorum. Kolumu dahi kıpırdatamaz haldeydim. Sadece her şeyi düşünüyordum. Tek yapabildiğim buydu. Olasılıklar ve gerçek. Sürüklenmek ve düşünmek... Sığamıyordum koca denize. Sığamadığım gibi koca dünyaya. Hissetmiyordum bile, hissetmiyorum...

Güzele dair umutları arka cebimde saklıyordum. Güzel olan ne varsa benden çok uzaklaşmış sanıyordum. Çok şeyler söyleyebilecekken seyrediyorum, seni... Çünkü bilmediğin her şey burada güzellikler biriktirdi....