Delilik Eşiği

Yanarken

Tanrım, labirentinde peynir aratmaktan vazgeç. Beni azad et. Sevgisizliği üstümde deneme, bırak. Yeşerttiğin her umudu aldın elimden. Ben bu kirli oyunu oynamak istemiyorum. Bir arpa boyu yol alamadığım bir oyun bu.

Artık rol bile yapamıyorum. Yüzümün çizgilerini kontrol edemiyorum. Ne kendim olabiliyorum ne de yalandan yüzüme maske takabiliyorum. Yapay bir soyutluk var bütün hücrelerimin içinde. Bakıyor ama gördüğüyle ilgilenmiyor. Duyuyor fakat ıssız bir göl gibi sessiz, sakin... Bütün kapılarını kapatmış insan olan yanım. Ben arta kalan ne varsa oyum. İnsanım ama kendim değilim. Anlayabiliyor musun? Ütopik değil gerçek. Varla yok arasında bir dengede ilerliyorum. Çare falan aradığım yok zaten. Ne bir anlaşılma kaygısı taşıdım ne de dolu dolu bir yaşama arzusu. Biliyorsun ki çok isyan edip çok hırpaladım kendimi. Ama değişen sadece ses tellerimin yıpranışı oldu. Duymak istemeyene çığlıklar atsak bile bunlara kulağını tıkıyor. İyi biri olma amacımı baltalamak mı amacın? Peki beni bu bekleyişten neden kurtarmıyorsun? Hiçbir şeyin düzeleceği yok hele benim isteklerimin asla... Nice karanlık gecelerde bunun önyazısını kendim yazdım nitekim. Biliyorum ve hissediyorum. Bu gece de zaten onlardan biri değil mi? Sen sadece korkulardan bahsedersin insanoğlu. Korktuğun şey diri diri yanmak mı? Ben piştim insanoğlu. Ateşler içerisinde değil hem de. Senin düşündüğün gibi hiç değil. Ama peşimi bırakmıyor asla. Canımı yolda buluyorum. Kuyudan çekiyorum, bazen asfalttan kazıyorum. Sanki her gün başka türlü ölmek için uyanıyorum. Ama ne var biliyor musun? Gülümsüyorum. Gerçekten mutlu olduğum için değil unutmak için. Hayatımı, yaşamı ve acıları... Ve ne oluyor biliyor musun? Her şey yolundaymış gibi oluyor. Mutlu ve umutlu sanıyorlar. Oysa nelerden habersizler...