Delilik Eşiği

Göğüs Kafesinde Kızıllık

Yine karanlık bir gecenin içinde parmaklarımı oynatabiliyorum. Dışarı bakıyorum. Geceyi aydınlatan ışıklar ve gökyüzü... Hislerime ve kendime mani olmak durumunda kaldığım, her şeyi çok yoğun yaşadığım günlerin içinden sessizliğimi bozuyorum...

Hayat boyu bazı anlar vardır. Sanırım tekrarı mümkün olmayan ve aklınızdan hiç çıkmayan o anların toplamı sizi hep başka bir yola itmiştir. Unutmazsınız veya bir şeyleri farklı yapmak istersiniz. Kuşkusuz son günlerim sinekten yağ çıkartmakla geçiyor. Oysa her şey öyle güzel ve duru ki ben bile içindeyken bu anları bozamıyorum. Hep beklediği, düşündüğü şeyle karşılaştığı zaman insan nasıl tepki verir? İçinde çığlıklar atarak sevinirken bu mutluluğunun sadece çok küçük bir paydasını nasıl yansıtabilir? Evet bunu görmeniz için beni izlemeliydiniz...

Her şey birbirinden ayrılmış ve yap-boz biçiminde... Neresinden tutsan orası elinde kalan bir durumun içindeyim. Her zaman ki gibi bütün karmaşıklığın, bütün sonuçların ortasında kendimi bulabiliyorum. Hayal kurmaktan korkmuyorum ama kaybetme korkusunu içimde hissediyorum. Büyük bir özveri ile oluşturulan her şeyin bir hiç halini almasını görmek istemiyorum. Her şeyi yanlış anlamış olmayı ve içimdeki hisleri bastırmayı istemiyorum.

Aklımdan hep güzel şeyler geçiyor ama bu ya sadece benim için güzelse? Bu duyguyla savaşıyorum... Kapıldığım bir büyü gibi beni peşinden sürüklüyor. Ya gerçekse? Hayatımın en güzel gününü yeşil ve mavinin karışımından oluşmuş kızıllığa mı borçluydum? Yoksa göğüs kafesimden mi yükseliyordu bu gürültüler? Umut en güzel duyguları yok edebiliyor lakin içimde oluşanları nasıl yok sayabilirim? Sayamam. Ama bir adım bile atamam. Onlarca km yürürüz belki yine ama kalbim yerinden çıkıp önüne düşmediği sürece bunu sana anlatamam... Ruhumu aydınlatan, huzura kavuşturan bir güzelliğe, sessizliğe ve ihtirasa kurbanım. Keşke her şey bir kitap kadar okunabilir olabilse. Keşke her güzel şey hediye gibi sunulabilse... Neler feda edilmezdi ki...