Mey || Texting

3.4

Daha üzerimden şoku atlatamamışken Emre'nin bana doğru bir adım atmasıyla durması bir oldu. Gözlerimiz kesiştiğinde yüzünde tarifi imkansız bir hayal kırıklığı belirdi. Attığı adımı geri çekip arkasını döndü.

" Siktir!! Beni istemeyeceğini biliyordum. Böyle bakacağını biliyordum. " Ve kütüphanenin onun tarafında olan çıkışına doğru koşmaya başladı. Ne olduğunu anlamamıştım. Yüz ifademden onu istemediğimi mi anlamıştı? Hemen silkelenip kendime geldim. Onu yeni bulmuşken kaybedemezdim.

Kapıdan çıkar çıkmaz üzerime boşanan yağmurla duraksadım. Yazın bitmesine birkaç gün kalmışken bu yağmurlar doğaldı elbet. Ama böyle bir anda yağması biraz da tesadüf gibiydi. Onun ve benim içimizde kopan fırtınaların yağmuruydu belki de. Koşmayı bırakıp yolun ortasında dikildi. Kollarını iki yana kaldırıp bana döndü.

" Sana demiştim. Sen sevmeyi bilmiyorsun!! Sen beni sevemezsin!! Sana kendimi anonim olarak tanıtmamın sebebi buydu!! Beni görünüşüm için değil ben olduğum için sev istedim!! " Saçmalıklarına daha fazla kulak asmayarak ona doğru koşmaya başladım. Yanına geldiğimde ona söz verdiğim şeyi yaptım.

Karşıma çıkacağında sana sarılmayacağım, seni öpeceğim anonim demiştim. Ve bunu yaptım.

Onu tekrar öptüm.

Dudaklarımız ikinci kez birleştiğinde ilk andan daha yoğun duygular hissediyordum. Bu durumun sebebi onu seviyor olmamdı. Evet benim sevgiyi bilmeyen biri olduğumu biliyordu. Ama bana mesajlarıyla öğretmişti sevmeyi. Ve anonim Emre çıktığı için içimde sebepsiz bir rahatlama vardı.

Ayrıldığımızda yağmurdan dolayı sırılsıklam olmuştuk. Ama mutluydum. İlk defa mutluydum.

" Bu sefer bayılmayacaksın değil mi? " Dudağının bir kenarı yukarı kıvrıldığında ben de gülümsedim.

" Sen beni her öptüğünde sanırım bayılma noktasına geleceğim Mey'im. " Bana böyle hitap etmesine mesajlarda alışmıştım ama bunu onun sesinden duymak, muhteşemdi. Gözlerimin dolduğunu hissetmemle kafamı eğdim.

" Ağla. Gözyaşların mutluluktan aksın. Gözyaşların benim seni mutlu etmem yüzünden aksın. "

Dediğini yapıp kendimi kollarına bıraktım ve hıçkırarak ağlamaya başladım.

Yolun ortasında hayatımda ilk defa sevebildiğim için ağlıyordum.

Yolun ortasında ilk defa sevildiğimi bu kadar derinden hissettiğim için ağlıyordum.

Yolun ortasında üç aydır konuştuğum kişinin Emre olduğunu öğrendiğim için ağlıyordum.

Ve yolun ortasında ilk defa saf mutluluğu hissettiğim için ağlıyordum...

Selam!! Nasılsınız?

Uzun zamandır kavuşma sahnesini yayımlamayı bekliyordum. Ve sonunda zamanı geldi!! Aslında hikaye daha birinci bölümde iken bu sahneyi yazmıştım. Sadece zamanını bekliyordum.

Sizce onlar için güzel bir kavuşma sahnesi mi oldu??

Seviliyorsunuz 🖤 <3