First Love To Last (COMPLETED)

Chapter 32

Chapter 32

Bound

Naging maayos ang gising ko kinabukasan. Hindi na rin ako nagpuyat kagabi at dahil siguro sa hilo at pagod ko, maaga akong nakatulog.

Larrick told me through text that I'll meet him at the old library in our city at 9 am. Alas otso pa lang, nakaayos na ako. Wearing my white v neck shirt and a jeans, I'm off to go. Hinihintay ko lang na magpatak pa ng ilang minuto ang oras.

I lick my lips and it felt dry. Should I put lip balm or anything? Pero review lang naman to...

Nana was not here... Maybe namalengke. Ganyan naman siya kada ikatlong araw ng umaga, mamalengke kapag umaga. Nilutuan nya na rin ako ng breakfast pagkagising ko.

Napatalon ako sa gulat nang tumunog ang phone ko. Someone text?

Heil:
Are you okay now?

Me:
Yeah why?

Hindi nag-uulit ng text si Heil kaya nakaagtatakang tatanumgin niya ulit ako sa kalagayan ko kung alam niya namang okay na ako.

Heil:
Good! Kasi alam mo, may bad news ako. Hindi ka magiging okay nito.

Kimabahan ako sa nabasa. What is it then?

Me:
Ano yun Heil?

Then she called...

"Hmm?"

"Oh God Brin! I can't believe this!"

"You sound horrible. Anong meron?"

"I heard my Mom and Tito Bron talk!" She sound devastated and sad.

"Heil..."

"M-ay ipapakilala raw ang Papá mo sayo ngayon! I don't know Brin pero baka magaya ka sakin. Maybe you'll arranged married too!"

Napaawang ang bibig ko. No. That's impossible right? Hindi gagawin yun sakin ni Papá lalo na ngayong di pa kami tapos sa usapan!

"You're just overacting Heil. Baka ipapakilala lang. Ilang beses nang nangyaring may pinakilala si Papá sakin nung teenager ako pero wala namang sinabing papakasalan ko yun."

"Kunsabagay... Pero sana mali ang kutob ko dito. Paano na kayo ni Achilois niyan? You both inlove to each other!"

I don't think so Heil.

Matapos ang ilan pang pag-uusap, binaba na niya ang tawag dahil may pupuntahan pa raw siya.

Itatago ko na sana ang phone ko nang makita ang nasa call register.

"H-ello po Papá?" Halos kabado ko na namang sabi. Kapag si Papá talaga ang tumatawag, palagi akong kinakabahan o natatakot kahit wala namang katakutan. I'm just emotional when it comes to the man I love.

"Are you okay now my Princess? Sorry for not calling you yesterday. Hindi rin ako nakapunta." Even he's baritone voice echoed my ears, rinig ko pa rin ang concern niya.

"I'm o-okay Papá! There's nothing serious at it. Bakit po pala kayo napatawag?"

"Sigurado ka bang okay ka na? Wala ng masakit? Your head?"

I chuckled on that. "Papá! You know how strong am I. I'm very much okay..."

I heard him heaved a sigh. "Alright... I'm just checking on you if you're okay. Anyway, my friend wants to meet you later if you're available? Kung ayos lang?"

Is he asking me politely? This is new. Kadalasan kasi, ang butler namin ang inuutusan niya sa ganitong mga bagay. Pero siguro may chance na kaya...