KARANLIK SULARDA ⚓ (FİNAL OLDU)

KARANLIK SULARDA ⚓ - 43

Gemiye döndüğümüzde her zamanki alışılmış koşuşturmacalarla karşılaştık. Bundan bir yıl önce bana bu hayata alışacağımı, hatta alışmaktan da öte seveceğimi ve kendimi ait hissedeceğimi söyleseler benimle dalga geçtiklerini düşünüp sinirlenirdim ama şimdi tam tersi, bundan önceki hayatımda ben ne yapıyormuşum diye düşünüyordum.

"Sana vermek istediğim bir şey var," dedim Jack'e.

"Bana mı?" dedi şaşırarak. Başımı onaylarcasına sallayıp elimle beni takip etmesini işaret ettim ve gemiden indirilmek için geminin önüne yaklaştırılmış tonlarca kasanın arasından geçerek içeri girdim. Önce kamarama gitmeyi düşündüm ama orada Çuha olabilirdi, son anda yönümü değiştirip şömineli odaya girdim. Jack arkamdan girip kapıyı kapattı ve dudağının bir kenarı yukarı kıvrıldı.

"Yine bu oda," dedi muzip bir tavırla. "Aklınızda neler var Hale Hanım?"

Yanaklarıma doğru sıcaklığın yükseldiğini hissettim ama onu duymamış gibi yaptım. Bana göz kırptı ve kalbimin olduğu yerde hopladığını hissettim. Bir şeyler söylemek istedim ama dilim tutuldu sanki, dikkatim dağıldı ve gözlerimi kırpıştırarak anlamlı bir cümle oluşturmaya çalıştım.

Bu dağılmış halimi görüp daha da keyiflendiğini fark edince pes ettim ve arkamı dönüp gözlerimi odada gezdirdim. Esrarengiz şöminemiz yine yanıyordu ve neden sürekli yandığı hakkında en ufak bir fikre sahip değildim. Odunlar içinde çıtırdıyor, odaya yumuşacık bir ısı ve ışık yayıyorlardı. Odadaki gaz lambaları yanmıyordu, tek ışık kaynağı alevlerdi ve etraf loştu. Bu hem özel hem de romantik bir hava katıyordu odaya. Şöminenin karşısındaki koltuğa kaydı gözlerim ve ısı tekrar yüzüme hücum etti. Bu oda özel anılara fazlasıyla ev sahipliği yapıyordu.

Cebimdeki paketi çıkarıp tekrar Jack'e döndüm. Sandık, sade ve gösterişsiz bir kese kağıdına sarılmıştı. Paketi iki elimle tutarak ona uzattım. Gülümserken yüzüne bakamadım.

Uzanıp paketi aldı, yavaşça açmaya başladı. Kese kağıdı yere düştüğünde bakışlarımı tekrar yüzüne çevirdim. Nedensiz bir şekilde yanaklarım hâlâ kıpkırmızıydı. Jack sandığa bakıyordu. Yüzünde şaşkınlığa benzer bir ifade vardı. Sandığın arkasını çevirip ahşaba kazınmış "Emsalsiz Hazine" kelimelerini okudu ve bana baktı. Gözleri parlıyordu, hafif bir gülümseme yerleşti güzel dudaklarına. Cebimden küçük anahtarı çıkarıp ona uzattım. Bir adım yaklaştı bana ve anahtarı alıp bir adım daha. Gözlerini zorlukla benden ayırıp anahtarı deliğe soktu. Kalbim bir anda hızla atmaya, midem kasılmaya başladı. Heyecanla derin bir nefes alıp tuttum. Anahtarı çevirdi ve kapak açıldı. Kutudan o zarif, büyüleyici müzik yayılmaya başladı ve bana tekrar uçuyormuşum hissi verdi.

Jack'in değişen ifadelerinden hiçbirini kaçırmamak için dikkatle izledim onu. Gözleri bir an bile ayrılmadı kutudan. Müzik çalmaya başlarken gözleri bir kere kırpıştı, yüzüne deniz üstünde gün batımını izlerken yerleşen o ifade yerleşti. Dans eden figürler yavaşça yükselmeye başlayınca gözleri büyüdü ve bakışları hızla bana çevrildi. Gözlerinde soran bir ifade vardı, anlamaya çalışıyordu ama neyi? Derin bir nefes aldı, müzik kutusunu yanındaki masaya bıraktı, bana yaklaştı.

Elini elime uzattı ve parmaklarını parmaklarıma geçirerek sıkıca kavradı. Beni kendine çekti ve etrafımda bir tur döndürdü. Gözlerimi birkaç saniye kapatıp geri açtım. Alevlerin turuncu ışığı yüzünün yarısını aydınlatırken o kadar güzeldi ki...

Diğer elini belime uzattı ve beni daha da kendine çekti, aramızdaki mesafe sıfıra inerken tatlı kokusu burnuma doldu. Müzikle senkronize olarak hareket etmeye başladı, hareketleri neredeyse hissedilmeyecek kadar hafifti. Dans etmekten çok sarılıyor gibiydi. Gözlerimiz buluştu ve koyu yeşil gözlerinin nasıl parladığını ve gözbebeklerinin genişlediğini gördüm. Bu bakışı sanki dünyada benden başka kimse onu ilgilendirmiyormuş hissi veriyordu ve tüm vücudum titremeye başladı. Ben de ona sarılarak yanağımı omzuna dayadım, beni hareketleriyle birleştirmesine izin verdim. Muhteşem bir andı. Gözlerimin dolmasına sebep olacak kadar muhteşem.