tigers | taejin

;bitiriyor muyuz? |final|

Bu kurgumun şarkısı zaten belliydi, ama ben yine de yazayım.

John Legend - All of me

Öncelikle hiçbiriniz için hayal kırıklığı olmaz umarım, umarım finali gerçekten seversiniz.

Ayrıca lütfen bir süre kütüphanenizden çıkarmayın, birkaç şey söyleyeceğim bu kurguyla ilgili. Lütfen ona da göz atın.

Tamam uzatmıyorum, çünkü çok uzun bir bölüm sizi bekliyor. Sizi seviyorum.
***

-flashback-

"Seokjin baksana!" dedi Taehyung, adımlarını hızlıca atarken geriye doğru, gökyüzünde süzülen uçurtmadan gözlerini alamıyordu. Annesinin doğum günü için aldığı hediyeye gülümseyerek bakıyordu. "Seokjin baksana, uçuyor!"

Parkın içindeki kaldırıma çökmüş, dizlerine yasladığı kolları, çenesine destek yaptığı minik elleriyle karşısında uçurtma uçuran Taehyung'a bakıyordu Seokjin. Daha önce hiç uçurtma uçurmamıştı, şimdi Taehyung gülümseyerek uçurttuğunda, bunun nasıl bir his olduğunu düşünüp durdu aklında. Hiç olmamıştı onun uçurtması, çünkü annesinin bu tür hediyeler alabilmesi için yeterli parası yoktu. Bunu bildiğinden annesine isteklerinden hiç bahsetmiyordu. İçinde ise bu istekleri bastırmak için türlü bahaneler uyduruyor ve bunlara kendini inandırmaya çalışıyordu.

"Uçar tabi," dedi Seokjin biraz uzağındaki çocuğa duyarmak adına yüksek tuttuğu sesiyle, "Adı üstünde uçurtma o!"

Taehyung küçük bir kahkaha attı kulağına dolan cümleyle. Seokjin yine huysuzluğunu gösteriyordu ve emindi ki o da bu uçurtmayı uçurtmak çok istiyordu.

"Gelsene," dedi Taehyung, bakışları kaldırımda oturmuş cılız bedene dönerken. "Biraz da sen oyna."

Seokjin ellerini indirdi dizine doğru. Aynı zamanda başını da reddedercesine iki yana sallıyordu. Ne anlıyorlardı ki uçurtma uçurtmaktan? Bir kağıt parçasını atsalardı rüzgara, emindi ki o da uçardı hiç yorulmadan.

"Çok saçma," dedi Seokjin, omuzlarını silkti. "Ne amacı var ki onun?"

Taehyung gülümsemesini soldurdu, oysa uçurtma uçurmayı çok sevmişti. Gökyüzünde özgürce süzülmesi, minik kalbine birçok his hissettirmişti. Zannedirdi ki, Seokjin de onunla aynı hisleri hissederdi.

"Ama baksana," dedi Taehyung bakışlarıyla işaret ederken gökyüzündeki uçurtmayı, "Baksana Seokjin, özgürce uçuyor. Ne yapmak isterse yapıyor ve hiç de zarar görmüyor!" Omuzlarını düşürdü, o uçurtmanın kalbine kondurduğu umutları iyice küçülttü. "Amacı nasıl yok? O yolunu bulmak istiyor Seokjin, ben de yardım ediyorum yolunu bulması için."

Seokjin kulağına dolan kırgınlık dolu sesin ardından kaşlarını kaldırdı. Şimdi onu kıracak ne söylemişti ki? Sadece daha önce hiç uçurtma uçurmadığından nasıl yapılacağını bilmiyordu. Bu yüzden de utanıyor ve bunu dile getirmek istemiyordu. Sandı ki Taehyung heyecanına ortak olmadığından dolayı kırılmıştı ona. Haklı olabilirdi, kendisinin yok diye onun heyecanına ortak olmayacak değildi. Bu yüzden oturduğu yerden kalktı yavaşça. Adımlarını atarken omuzlarını düşürmüş minik çocuğa, bakışlarını da getirmişti gökyüzündeki uçurtmaya.

"Yolunu bulabiliyor mu peki?" dedi Seokjin, adımları tam Taehyung'un yanında durmuş, iplerin minik ellerini nasıl sardığına göz atmadan edememişti. "Eğer buluyorsa yolunu sonunda, yardımcı olmak isterim ben de ona."