KARANFIL

Belki bir gün..🍃

Nefes yiğiti kucağına alır arabaya biner binmez ve sıkıca dolar kollarını oğluna. Saçına ufak öpücükler konduruyordur sakin olmasını fısıldayarak. Yiğit sessizce ağlıyor, başını nefesin göğüsüne gömüyordur. Nefes dudağını dişler ve gözlerini sımsıkı yumar, dışarıda yerde yatan Tahire bakmamak için.
Daha fazla katlanamaz. Beyni uyuşur gibi olur çaresizlikten.. elini cama koyar sanki böyle tahire ulaşabilecekmiş gibi, özür dilerim diye bir fısıltı firar eder dudaklarından. O koca yüreğinde taşıdığı masum duyguları ve sevince karışan inanılmaz acılarını kalbinin derinliklerne gömerek özür dileyebilir anca.. çaresiz anında kurtuluşu o cesur, yiğit adamda bulduğu için. Kendi ile birlikte ona musallat olan vedatı da sürüklediği için.. ailesiyle arasına girdiği için. Herşeyin özrünü sığdırır o yorgun ve kırgın fısıltıya. Bir suçu olmadığı halde, kendine yükleyerek her belayı..

Gözlerindeki buğuluk toplanıp bir damla halinde düşer gözlerinden ve önünü görür nefes artık. Ama ardından yine buğulanır, ve yine bir damla. Birdaha, birdaha..
Ta ki Tahirin yüzünün gerildiğini fark edene kadar. Panik sızar duygularının arasına.
Anın korkusuyla bağırır.
"Bin şu lanet arabaya!"
Yiğit kucağında sıçrar, anlam veremez annesinin bu ani çıkışına. Hala Tahir abisi için göz yaşı akıtıyordur.
Vedat ise şaşırır ve memnun bir şekilde gülümseyip biner arabaya, nefesin yanına.
"Sende haklısın Birtanem, daha fazla katlanamicam bende bu manzaraya"
Elini kaldırır Nefesin bir tutam saçına dokunmak için. O nefesin kafasını kenara çekeceğini tahmin eder, her zaman yaptığı gibi. Ama öyle olmaz. Nefes vedatın elinin gölgesini hissettiği anda iğrendiği o bileği sertçe kavrar. Vedatın yüz hatlarının gerilmesinden, canının biraz da olsa yandığını anlar. O acıyla şu an dağları bile delip geçebilir.. ama Tahirin kurtuluşu söz konusu, kendini feda etmesi gerekse bile.. dağları değil ama karşısındaki kendisinin sahibi sanan o adamın elini kırabilir. Çatır çatır. Onun da kemiklerini kırdığı gibi..

Vedatın gözlerinden ateş fışkırıyordur. Ses seda etmezler ama nefesin eli her saniyede daha sıkı dolanır zalimin bileğine.
"Eğer gırtlağını da sıkmamı istemiyorsan, bana dokunmayı aklından bile geçirme"
Bir kaç saniye daha kalır öyle, söylediklerinin vedata ulaştığından emin olmak için. Gözlerini hiç ayırmadan bırakır bileğini. Vedat bıyık altından gülerek bileğini ovalıyordur.
"Karadeniz yaramış sana karıcım. Cesaret gelmiş. Ama dikkat et, sınırı aşma"
Ne kadar tehditkar baksa da, nefes korkmaz. Tam aksine, daha çok yaklaşır vedatın kıpkırmızı yüzüne.
"Evet karadeniz bana cesaret verdi. Umudumu kuvvetlendirdi. Ve inan ki sana olan nefretimi kat be kat çoğalttı. Senden korkmuyorum Vedat Sayer. Korkmuyoruz. Ne ben ne de oğlum! Zalimin altında ezilmiyoruz artık!"
Başını sallar vedat hala gülümseyerek ve şöföre sürmesi için el hareketi yapar. Araba bir titremeyle hareketlenince gerçekten Tahirden ayrıldığını anlar Nefes ve son bir umutla cama yaslar ellerini.
Gerçekten gidiyordur o adamdan.. boğazında oluşan o düğüm her yutkunma da canını daha çok yakıyordur. Gittikçe uzaklaşırlar ve saniyeler sonra Tahir görüş alanından çıkar.

Yiğit kafasını kaldırır annesine bakmak için.
"Anne Tahir abim ölmesin nolur"
Nefes hafifce tebessüm eder. En azından ölmediğini biliyordur.. ayrılığa mahkum edilselerde..

Acaba gözlerinden öptüğümden mi? Diye düşünür. Öpme demişdi. Ayrılık getirirmiş. Oysa öpülmicek gibi değil ki gözleri. Tahir ona öyle ela ela bakarsa öpmeden bırakamazdı ki..
Herşeye değer. Bukadar korkuya, telaşa, ayrılık acısına. Tahirle paylaşdığım o anlar herşeye değer diye düşünür. Acısı dinmez belki ama, onu en güzel haliyle hatırlicanı bilir. Bu da o an için yeter..

Yiğit yine sorar.
"Anne ölmedi dimi? Ölmesin"
Nefes başından öper ve kulağına eğilir. Vedatın duyamicağı bir sesle fısıldar.
"Eğer bir insanı gerçekten tüm kalbinle seversen, asla ölmez"
Yiğitin gözleri fal taşı gibi açılır.
"Ozaman sen ve Tahir abim hep yaşicaksınız"
"Senin küçük kalbinde.. evet"
Yiğit bu sözlerin gerçek anlamını kavrayamasada, bir umut dolar içine. Belkide onunla birlikte herzaman yaşayabilme umudu.