°
"Bir gün eğer ölürsem," Kalbinin huzurla dolduğunu hissetti Uzay. Aslında kolay olan şey ölümdü. Zor olan şey ise sevgiydi. Bu yüzden sevgi için ölmeye hazırdı. "Bu senin elinden olacak."
"Bir gün eğer yaşarsam," dedi Heves yüzünü yüzüne yaklaştır...
»Bende üzgünüm. Ama sadece üzgün olmak hiçbir işe yaramaz kızım.«
~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Egemen)
Egemen hatırlıyorduda küçükken evden devamlı müzik sesleri eksik olmazdı. Babası rock müzikten hoşlanan genç ruhlu bir adamdı. Anneside daha çok klasik müzik seviyordu. Müzik anlayışları gibi karakterleride çatışıyordu. Annesi kendisine daha çok benziyorken, babası sanki Efehan'ın büyümüş versiyonuydu. Zaten onları bir arada tutan tek şey vardı. Aşk.
Bu yüzden aşka gerçekten inanıyordu. Hatta aşık olduğu kişi kalbini öyle bir esir etmiştiki, tek kurtara bilecek insanda oydu Egemeni. Efehansa böyle aşkın hayatta sadece bir kere yaşandığına inanıyordu. Ve ikizi o tek haklık aşkını kullanmıştı. İkiside o kaza gününden hiç bahsetmezlerdi. Acılarıda, nefretleride gömülmüştü kara toprağa. En önemlisi ise yıllar önce yaşanan kan ve kin dolu bu olaya, yani ölüme alışmış olmalarıydı. Şimdi sevdiklerini kaybetmeyi kaldırabilir miydi, işte o kesinlikle hayırdı. İnsan büyüdükçe acı eşşiği küçülüyordu. Nasıl birşeyin içine düştüğünün farkına daha çok varıyordu.
"Kapat şunu ikiz!" Gitarında parmakları inatla dans ederken Efehan'ın bağrışını umursamadan devam etti. "Kapat diyor duymuyor musun Ege ya!" Alt kattan seslenen kişi erinerek adını kısaltan Ebrardı tabikide. Ama şimdi o çalma isteğiyle dolup taşmışken Adele gelse durduramazdı onu. Yada...Adele gelse dururdu. O ruhuna dokunabilen muhteşem bir kadındı. Sesi yeterdi durması için.
"El insaf be!" Güven bitkin şekilde karşısına dikildi. Durmadan gitarın ses ayarını biraz daha yükseltirken keyifle gülümsedi. "Geç geldik eve biraz insaf kardeşim."
"Bırakın çalsın." Heves memmuniyetle gülümseyip merdivenleri inerek yanlarına geldi. "Onun gibi bir yeteneği susturmak müziği susturmak olur. Ve müzik susarsa aslında duymanın anlamı kalmaz."
"Sabah sabah beynimi siktiniz." Güven gidip odasına girerken genç kıza omuz silkti çalmayı bırakıp. "Çok küfür ediyor."
"Çok küfür ediyor," Heves yavaşca kafa sallayıp aşşağı indi. "Bizden biri sonuçta." İkizi ve Güvenle kaldıkları odaların olduğu kat genişti. Buraya kolayca müzik sistemini sığdırmışlardı. Gitarına bir öpücük atıp oda aşşağı indi. Bugün haftasonuna girmişlerdi ve koltukta yarı uyuyan Ebrar ona 'Cumartesi erken uyandırılmanın bedelini ödeyeceksin' bakışı atıyordu. Ona işaret parmağını uzatıp dudaklarını oynatarak 'Umrumda değilsin' bakışları attı.
"Ne yapıyoruz?" Heves'in yanında dikildiğinde o ellerini tezgaha dayayıp omuz silkti. "Bilmiyorum, kafede mi yesek?"
"Bencede. Ev boğdu." Heves kendisine göz devirdi. "Bence ev değil evdekiler boğacak." Eğer kendisiyle yaşıyorlarsa gecenin yarısında bile bateri yada gitar sesleri duymaya alışmalılardı. Eve bu mükemmelikleri getirmeden önce onları uyarmıştı. Tamam, uyarmamışta olabilirdi.
