Umut Avcıları| SINIRSIZLAR

Bölüm 29| Sınırsızlar

Başlıyoruz...

☆

»Dıştan sert görüşüne değil, ruhuna bakmayı, hiç denedin mi?«

~

Geçmişle şimdi arasında birkaç adım gidip geri geldiği iki günü gerisinde bırakmıştı Heves.

Dıştan herşey normal duruyordu.

Tıpkı olması gerektiği gibi

Okul, Armoni, Ahenk arasında dönen bir üçgende hepsi sıkışıp kalmıştı. Şeytan üçgeni. Okulda klasik ders işleme fasılları ve sınavlar vardı. Hatta garip bir şekilde herkes çok çalışıyordu. Tabi bir yandan ait olduğu takımda ayrı ayrı sürdürüyorlardı antremanlarını. Armonide normaldi işte. Pek gelir olmadığı için ek garsonları işten çıkartmıştı. Üzgün değildi, yüzlerce kafe vardı kolayca iş bulabileceklerinden emindi. Ahenk bu aralar sakin olsada halen fay hattında yer alıyordu. Hiç bir barla alakası yoktu. Hiçbiriyle. Ahenke adımını ilk attığında yanlışı tadıyordun. Genzinden başlayarak yakıyordu tüm vücudunu. Bir süre sonra fark ediyordun tiryakisi olmuşsun bu yakışın.

"Hadi!" Tüm eve itafen seslendiğinde çıt dahi çıkmadı. Ebrardan bile ses gelmiyorsa durum bayağı vahimdi. "Sanırım Ritimden biraz uzak durmalılar." dedi kendi kendine. Özellikle Efehan kuduran taraf oluyordu. İyi ev çocuğu Güven bile bir ayyaşa dönüşmüştü.

Onların hayatını mahfetme.

Bu cümle beynini esir edip yankılanırken defalarca işte o zaman gerçeği fark etti Heves. Aslında bu buraya adımını attığı ilk andan beri vardı. O gittiği yere iyilik götürmezdiki. Elinde güzel kokulu bir gül değil, yanan bir lastik vardı. Pis koku bırakıyordu etrafına geçtiği belli olsun diye. Ahmaktı işte. Birşeyleri yoluna koyabileceğinimi düşünüyordu bu yola çıkarken. Bambaşkaydı hayata bakışı, davranışları o şekle sokmaya çalıştığı hayattan. "Zaten hedefim belli," Derin soluklar alıp anahtarı geri bıraktı vestiyere. "Deden mutlu olmalı, sen değil Heves." Sonu belli olmayan bir yolda filan yürümüyordu. Gayet netti, dedesi ölene kadar onun için çabalayacaktı. Kendine hayat kurmamalıydı, arkadaşları ailesi olamazdı zaten dedesi ölünce tam anlamıyla kimsesiz kalacaktı. Sevmemeliydi kimseyi, sevmeyecekti.

Gülünce dünyasına fark bir renk katan Ebrarı sevmeyecekti. İçindeki bütün güzellikleri diri tutabilen genç kızı.

İlk gördüğü andan beri o muhteşem karekter ve zekasıyla biran olsun varlığına sükür etmeyi bırakmadığı Güveni sevmeyecekti.

Efehanı sevmeyecekti. En sinirli anına bile yüzüne bakınca rahatladığı her hatasına görmezden gelebileceği tek insanı sevmemeliydi.

Egemen. Onuda sevmeyecekti. En çok kendisine benzettiği, sert görünüşünün altında yatan küçük çocuğu sevmeyecekti.