"ဂြၽန္ က နာလြန္းလို႔ ေ႐ွာ့ခ္ ရသြားတာ.."
Intensive Care Unit ေ႐ွ႕ထိုင္ေနမိၿပီး နာရီဝက္အၾကာမွ အခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ မင္ဟိုဆီက စကား....
အထူးၾကတ္မတ္ကုသခန္း ျဖစ္သည္မို႔ လူနာအုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ တစ္ေယာက္သာဝင္ခြင့္ရသည့္ အခါ...ဂြၽန္ကို ေပြ႔ေခၚခဲ့သည့္ မင္ဟိုသာ အခန္းထဲထိပါသြားခဲ့သည္။
နာလြန္းလို႔တဲ့လား...
"ဂြၽန္ အစာအိမ္ေရာင္ ေနတာ...အဲ့ဒါကို ဆယ္ဟြန္းက မသိဘူးထင္တယ္"
ေခါင္းခါျပၿပီးတဲ့အထိ ၾကမ္းျပင္ေပၚက အၾကည့္တုိ႔မခြာမိ..အထပ္ထပ္ေတြးေနမိတဲ့ အာရံုထဲမွာ ကုိယ့္စကားေတြကို ခြန္းတုန္႔ျပန္ရင္း
စကားေတြေျပာေနခဲ့ေပမယ့္ မိွန္ေဖ်ာ့ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ့ မ်က္ႏွာေသးေသး..
"မနက္တည္းက ဂြၽန္႔အေဖ ကိုယ္တိုင္ ေဆးရံုမွာ သြားျပၿပီးမွ ေက်ာင္းကိုပို႔ေပးခဲ့တာ...
အတန္းထဲ ေရာက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ဂြၽန္ ဗိုက္ေအာင့္ေနတာက ပိုဆိုးလာတယ္...အဲ့ဒါေၾကာင့္...."
စကားစျဖတ္လိုက္ေတာ့ သိလိုေဇာနဲ႔ တစ္ဖက္လူကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္...မင္ဟိုကေတာ့ တစ္ဖက္အခန္းနံရံေပၚကိုပဲအၾကည့္ေတြပို႔ရင္း...
"ဆယ္ဟြန္း ဂြၽန္ကို အတင္းေခၚသြားတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေဆးရံုပို႔ေပးဖို႔ ေခၚသြားေနခဲ့တာ"
ကိုယ့္ကို ၾကည့္လာတဲ့ မင္ဟိုရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ..
ကို္ယ့္ကို မၾကည္ျဖဴတာ ေသခ်ာေပမယ့္..ေျပာလာသမ်ွ စကားလံုးတိုင္းကေတာ့ ႐ုိင္းျပတာ တစ္ခုမွ မပါ..
ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔အျပဳအမူေတြအတြက္ တစ္ဖက္လူ အေပၚ စိတ္မလံုသလို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခံစားမိသည္။
"ၿပီးေတာ့"
"...."
"ဂြၽန္က ဆယ္ဟြန္း ေျပာခဲ့သလို မဟုတ္ပါဘူး"
"ဟမ္...ဘယ္လို"
နံရံ တစ္ဖက္ျခမ္းအကြယ္က စကားေတြ...
ႏွစ္ေယာက္တည္း စိတ္လြတ္လက္လြတ္ေအာ္ဟစ္ပစ္ခဲ့ သည့္ စကားေတြက တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္ဆီကို ဘယ္လိုမ်ား..
"အာ..ကြၽန္ေတာ္ တမင္နားေထာင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး..ဂြၽန္႔ကို စိတ္မခ်လို႔ လိုက္လာခဲ့တာ.."
