"ဟြန္း"
အနားေရာက္လာၿပီး ေျခလွမ္းေတြေတာင္ အ႐ွိန္မေသေသးတဲ့ သူဆီကေန ေဘးတေစာင္းလြယ္လာတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေဆာင့္ခနဲ ဆြဲပစ္လိုက္ေတာ့ ပုခံုးတစ္ျခမ္းပါ ေစာင္းက်လာေသးသည္။
"မင္း..ညက သြားျဖစ္ေသးလား"
ေမးလာတဲ့ စကားက အ႐ွိန္ေသ ခါစ ေဒါသကို
ထိုးဆြလိုက္သလို...စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ လိုခ်င္တာကိုထုတ္ယူၿပီး ဇစ္ဖြင့္လက္စ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ရင္ဘတ္နဲ႔ အင့္ခနဲေနေအာင္ပစ္ထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ဒါေတြလား.."
"ဟမ္..ဘာ"
ေျမႇာက္ျပလိုက္တဲ့ လက္ထဲက စာရြက္ တစ္ထပ္ကို မ်က္လံုးေတြ ဝိုင္းေနေအာင္ လိုက္ၾကည့္ရင္း ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပံုစံတက်ျပန္လြယ္သည္။
"ညက ငါနဲ႔ Show ပြဲလိုက္ၾကည့္ေပးဖို႔ ျငင္းၿပီး...မင္းေရးေနတဲ့ Assignments က ဒါလား"
"ဟြန္း..ေပး...ျပန္ေပး"
ကိုယ္ဘာလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနသလိုမ်ိဳး
ျဖတ္ခနဲ ေျပာင္းသြားသည့္မ်က္ႏွာရိပ္...
ဆတ္ခနဲ လႈပ္႐ွားလိုက္သည့္လက္ေတြကို
ေ႐ွာင္႐ွားရင္း ေနာက္တစ္လွမ္းထပ္ဆုတ္ပစ္လိုက္သည္။
"မင္းမပါရင္ ငါမသြားဘူး လို႔ေျပာရဲ႕သားနဲ႔
ငါ့အတြက္ တစ္နာရီေလာက္ေတာင္ အခ်ိန္မေပးခဲ့တာ မင္းပဲ ..လံုးေလး"
"Assignment ေတြ အလ်င္လိုေနလို႔ပါ လို႔ငါေျပာခဲ့တယ္ေလကြာ...ေပးပါ...ျပန္ေပး"
ကိုယ့္အနားတိုးကပ္လာၿပီး...စာရြက္ေတြဆီ
လွမ္းလာတဲ့ လက္ေတြထဲ မိမိရရ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီးမွာ ကိုယ္ဖိဆုပ္ထားတဲ့အစြန္းတစ္ဖက္ကို လႊတ္မေပးဘဲ အား႐ွိသေရြ႔ျပန္ဆြဲယူပစ္လိုက္သည့္အခါ...လက္ႏွစ္ဖက္ရဲ႕ၾကားမွာ
တစ္ဖ်စ္ဖ်စ္အသံ ျမည္ရင္း ျပဲထြက္သြားတဲ့ စာရြက္တခ်ိဳ႕...
"ဟာ.."
"အစက ေန ျပန္ေရးလိုက္"
လူသြားလမ္းေပၚ လြင့္စင္က်ကုန္တဲ့ အပုိင္းအစေတြကို ၾကည့္ကာ ဆံပင္ေတြကို တစ္ခ်က္ဖြရင္း ေမာ့လာတဲ့ မ်က္ႏွာဟာ သိသိသာသာ နီေဆြးေနခဲ့ေသာ္ညား..
ေဒါသနဲ႔တုန္႔ျပန္လာတဲ့အခါ ...စိတ္ေျပတဲ့အထိ ေပါက္ကြဲျပဖို႔ ေတြးထားသမ်ွ ကို ....
ခပ္တိုးတိုး စကားတစ္ခြန္းနဲ႔သာ ေခ်ဖ်က္သြားခဲ့သည္။
