လမ္းမီးတိုင္ေတြက ပ်က္တစ္ခ်ိဳ႕လင္းတစ္ခ်ိဳ႕...
ပုရစ္ေအာ္သံ လို အသံစူးစူးတစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ညဟာ ပကတိတိတ္ဆိတ္သည္။ညဥ့္နက္လွၿပီမို႔
႐ွား႐ွားပါးပါး တစ္ေယာက္တစ္ေလကလြဲရင္ လမ္းသြားလမ္းလာပင္မ႐ွိေတာ့။
ညဥ့္သန္းေခါင္အေအးဓာတ္ပိုကဲတဲ့ ေလေျပေတြ ခဏခဏ ေဝ့ေပမယ့္ ကုိယ္နဲ႔ဆတူ နီးနီး အေလးခ်ိန္ကို ထမ္းပိုးထားရသည္မို႔ ေအးဖို႔ေဝးစြ နဖူးစပ္မွာ ေခြၽးေတြ အေတာ္ေလးစိုေနေလၿပီ။
"အဟြတ္...Immm"
ေက်ာဖက္ဆီကေန ေခ်ာင္းဆိုးသံတစ္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ့္ပုခံုးေပၚမွီထားတဲ့ေခါင္းက ေနရာေရြ႔သြားေတာ့ ေျခလွမ္းေတြ ခဏ ရပ္လိုက္မိသည္။ဂြၽန္ ခ်မ္းေနၿပီထင္ပါရဲ႕...
"ဂြၽန္.."
"......"
"ဂြၽန္..."
"ဟင္..."
ႏႈတ္ခမ္းေတြမဖြင့္ဘဲ ျပန္ထူးသံက မပီမသ..
ၿပီးေတာ့ လည္ပင္းတစ္ဝိုက္က လက္ေတြကိုပိုတင္းဖက္ရင္း ပုခံုးေပၚေခါင္းျပန္မွီကပ္လာသည္။
"ခ်မ္းေနၿပီလား.."
"အင္း"
"ခဏပဲ သည္းခံ ..ေနာက္တစ္လမ္းဆိုငါတုိ႔ေရာက္ေတာ့မွာ"
ကိုယ့္ခါးေပၚခြတင္ထားတဲ့ ဂြၽန္႔ေျခေထာက္ေတြကို အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခ်က္ျပင္ၿပီးမွ ေသခ်ာထိန္းကိုင္ကာ ေျခလွမ္းေတြျပန္စလိုက္သည္။ေက်ာေပၚက အသက္႐ႈသံေတြကေတာ့ စည္းခ်က္မွန္မွန္နဲ႔ အိပ္ေမာက်သြားေလၿပီ။
ျခံတံခါးေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ ေသာ့ခတ္မထားလို႔ပဲေတာ္ေတာ့သည္။မဟုတ္ရင္ ဂ်ြန္ဒီလို အိပ္ေပ်ာ္ ေ နပံုနဲ႔ခ်ပစ္လိုက္လို႔လဲမရ.. လက္ေတြမအားမလပ္နဲ႔ အခက္ၾကံဳေတာ့မွာ။
ျခံတံခါးကုိ ပုခံုးေစာင္းနဲ႔တြန္းဖြင့္ကာဝင္လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ကိုသံုးကာျပန္ပိတ္ခဲ့လိုက္ရေတာ့သည္။
