အိမ္တံခါးကို အတတ္နိုင္ဆံုး
အသံမျမည္ေအာင္ဖြင့္ၿပီး....အိမ္ေ႐ွ႕ ေလွကားထစ္ေတြ ဆီ ဆင္းခဲ့လိုက္သည္။ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ မို႔ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေလးေတြ ျပည့္ျပည့္သိပ္သိပ္....ပုရစ္ ေအာ္သံေသးေသးေတြ တစ္ခ်က္ခ်က္ စူးစူးဝါးဝါး...
ေအးစိမ့္စိမ့္ညေလျပည္ ကို မွိတ္လံုးေတြေမွးမွိတ္ကာ
ခံစားၾကည့္ေနလိုက္သည္။
တစ္ေန႔လံုး စိုက္ခင္းထဲမွာ ပင္ပန္းထားခဲ့လို႔
ခႏၶာကိုယ္က ေညာင္းညာေနေပမယ့္
အေတြးေတြမ်ားၿပီး အိမ္မေပ်ာ္....*ေတာင္းပန္ပါတယ္*တဲ့
ဟြန္း ဆီက ေတာင္းပန္လာဖို႔ တစ္ ႀကိမ္တစ္ခါ ေတာင္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူး...အျပစ္လုပ္ခဲ့မိတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဴး ႐ိုက္သြင္းေပးခဲ့ဖို႔လဲ မရည္ရြယ္ခဲ့...
ဒီအတိုင္းေလးပဲ ..ကိုယ္ဟာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု မဟုတ္တဲ႕အတြက္..
ဟြန္းရဲ႕ ေန႔စဥ္လႈပ္႐ွားမႈေတြ ကိုယ္မ႐ွိလဲ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနမွာပဲမို႔....
ကိုယ့္အတြက္လမ္းကို ကိုယ္ေရြးခဲ့ျခင္းသာ..တစ္လ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနသားက်ေနခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားဟာ...ဖုန္းcall ေလး တစ္ခုနဲ႔တင္ ဖ်ားနာခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားခဲ့ေသးသည္....
ေနာက္ေတာ့ ေနသားက်သြားမွာပါလို႔ ေတြးလိုက္ေပမယ့္ ...လက္႐ွိမွာေတာ့ အိပ္ပ်က္ညတစ္ည ထပ္တိုးသြားျပန္ၿပီ....မင္ဟိုနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ခဲ့စဥ္က ေက်ာင္းေျပာင္းမယ့္အေၾကာင္းေတြပါလာေတာ့ မင္ဟိုေမးခဲ့တဲ့စကား..
"မင္း ေနႏိုင္တာ ေသခ်ာၿပီလား"တဲ့...
အဓိပၸါယ္ ႏွစ္ခြနဲ႔ ေမးခြန္းအတြက္...
ကုိယ့္ဖက္က အေျဖဟာ ေခါင္းညိတ္မႈ တစ္ခုတည္း....အဲ့ဒီေမးခြန္းဟာ...
မခ်စ္ဘဲ နဲ႔ ေနႏိုင္ၿပီလားလို႔ ေမးတာဆိုရင္ေတာ့...
အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္...မခ်စ္ဘဲ ေနႏိုင္တာမဟုတ္ဘဲ...ခ်စ္ေနလ်က္နဲ႔ကို ေနတတ္သြားတာလို႔ ေျဖရလိမ့္မည္....