SESİMİ DUY [TAMAMLANDI]

2- EV AKADAŞI

Selam canlarım,
Saat biraz geç oldu ama ancak fırsat bulabildim. Söz verdiğim için yarına bırakmak istemedim☺️
Okurken sizin için seçtiğim şarkıyı dinleyebilirsiniz🎵🎶🎵🎶

Keyifli okumalar💕

MULTIMEDIA: Dream, Priscilla Ahn

2- EV AKADAŞI

07 Ocak 2019, Türkiye çiğ

Önümüzde uzanan dik yokuş yolda ellerimizde poşetlerle ilerlerken derin bir iç çekip "Evi burada tutmamız hiç de iyi bir fikir değilmiş sanırım." diye söylendi Defne.

"Sızlanma artık!" dedim aldığım nefesimi bırakırken. "Bak, neredeyse geldik sayılır. Hem sanki bu fiyata başka ev vardı da biz mi tutmadık?"

Çaresizlikle başını yola çevirip yüzünü ekşiterek kısa bir süre daha sessizce yürümeye devam etti ama her ne düşündüyse tekrar bana döndüğünde az önceki halinden eser kalmamıştı. Aksine bu kez ağzı kulaklarındaydı.

"Tamam, bu konuda belki haklı olabilirsin Melisciğim ama neyse ki yakında her şey değişecek."

Merakla sordum.

"Yaa, demek öyle. Nasıl olacakmış o bakalım?"

Sorduğum soruyla gözlerinin içi heyecan içinde daha da parladı ve gururlanarak çok önemli bir olayı anons edercesine "Çünkü canım, şu karşında duran kız yarın sabah işe başlıyooor!" dedi.

Şaşkınlıkla bakışlarımı ona çevirdim ve sitemle yüzümü buruşturup ellerindeki poşetleri gösterdim.

"İşe mi? Sana gerçekten inanamıyorum Defne. Böyle bir haber hiç yol ortasında mı verilir? Aşk olsun!"

Mutlulukla tek gözünü kırparak omzunu silkti.

"Aslında sürpriz yapmak için eve kadar bekleyecektim ama sabredemedim işte."

Gülümsedim.

"Tebrik ederim canım, senin adına çok sevindim. Umarım bundan böyle her şey istediğin gibi olur. O zaman bu güzel haberi kutlamamız lazım."

Açıklama yapmaya çalışarak "Sağ ol Melisciğim. Kutlarız tabii ama lütfen bana kırılma olur mu? İş kesinleşmeden söyleyip ikimizi de heveslendirmek istemedim. Zaten daha az önce biz marketteyken arayıp haber verdiler." diye cevap verdi. Konuşmasını sürdürürken birden ciddileşmiş, yüzündeki o mutlu ifade yerini buruk bir hüzne bırakmıştı sanki. "Sevinmekte haksız mıyım ama Melis? Kaç aydır işsizdim. Bu kadar zamandır senin tek başına çalışıp bana verdiğin destek yetsin artık."

Birlikte konuşarak yürürken ne poşetlerin ağırlığının ne de dik yokuşun kestiği nefesimizin farkına varmadan evin önüne kadar gelmiştik. Elimde tuttuğum anahtarı yuvasına takıp kapıyı açarken "Ben bu konuda şikayetçi değilim küçük hanım ama madem öyle düşünüyorsun bu akşamki makarnayı sen pişirirsin, böylece ödeşmiş oluruz." diye yanıtladım.

"Tamam, öyle olsun. Ne yapalım, başa gelen çekilirmiş. Mecbur yapacağız artık." dedi. Sonra da içeriye doğru yürürken kendi kendine homurdandı. "Offf, ben ve şu şom ağzım işte!"

Defne'yle üniversitede tanışmıştık. İyi anlaştığımızı fark edince yurtta birlikte aynı odada kalmaya başlamış, okulumuz bittiği zaman da bu küçük, şirin daireyi tutarak ev arkadaşı olmuştuk. Evimiz kutu gibi, bütçemiz çok kısıtlıydı belki ama biz her şeye rağmen halimizden memnunduk.