SESİMİ DUY [TAMAMLANDI]

29-GEÇ KALAN TANIŞMA

Merhaba ✨

Yeni bölüm sizlerle👇 Keyifli okumalar💕

Sizin için seçtiğim şarkıyı dinlemeyi unutmayın🎵🎶🎵🎶

MULTIMEDIA:Heather, Conan Grey

29-GEÇ KALAN TANIŞMA

01 Kasım 2019, Kanada

Ne kadar süredir burada olduğum hakkında hiçbir fikrim yoktu çünkü bu kavramımı yitireli sanırım uzun zaman olmuştu. Üstelik, Alara Sarah'ın sürekli bana zorla verdiği ilaçlar da kafamı allak bullak edip bu süreci daha da hızlandırıyordu.

Eskiden direnip almamak için adeta savaş verdiğim o ilaçlara, zaman geçtikçe vücudum da, tıpkı benim bu pis yere alıştığım gibi alışmış, hatta onlara artık ihtiyaç duyar hale gelmiştim.

İlk vurduğu iğnenin ardından bayılmış, ayıldıktan sonraysa bana vereceği zararı düşünüp uzunca bir süre tek başıma hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. Şimdiyse zararlı olması aklıma gelen en son düşünceydi. Sanırım o ilaçların artık müptelası olmuştum.

Yıllardır her zaman özen gösterdiğim vücudumun sağlığı da artık pek umurumda değildi. Hoş, umursasam bile, sanki burada elimden gelen bir şey vardı ya...

Açlıksa savaştığım bir başka cepheydi. Alara genelde, tıpkı sokak hayvanlarına verilenler gibi, evdekilerden artakalan, çöpe atılacak yiyecekleri poşete koyup yemem için bana getiriyordu.

Başlarda her normal insan gibi bu duruma kızıp burun kıvırsam da açlığıma yenik düştüğümden olsa gerek, sonraları o artık yiyecekleri bile dört gözle bekler olmuştum. Zaten bana sadece hayatta kalmama yetecek kadarını veriyordu. Ne eksiği ne de biraz fazlası...

Bir de şey vardı...

Aslında bu normal birisine nasıl anlatılırdı hiç bilmiyordum hatta düşündükçe de bazen kendimden bile iğreniyordum ama ne çare ki gerçek buydu işte.

Alara Sarah hamam böceklerinin en çok tiksindiğim şeylerden biri olduğunu öğrendiği günden beri, zaten çok az verdiği o artık yiyecekleri de neredeyse yok denilecek kadar azaltmıştı. Benim aç kalıp ara sıra etrafta gezinen o pis böcekleri yememi istiyordu. Hatta bunu da yüzüme açık açık söylemişti.

Ona göre, ne kadar iğrenirsem iğreneyim günün birinde nasılsa açlığa dayanamayacak ve en sonunda istediğini yapacaktım. Tabii kendisi de bu anı zevkle izleyecekti.

Bazı ülkelerde böcek yenildiğini duymuştum. Ne kadar bizim örf ve adetlerimizden farklı olsa bile elbette herkesin zevklerine saygım sonsuzdu fakat yine de bunun asla bana göre olmadığını düşünüyordum.

İlk zamanlarda Alara Sarah'a, bunun asla olmayacağını net bir dille söylediysem dahi sonraları, özellikle açlık başıma vurduğu anlarda her alternatif gibi hamam böceklerini de yemeyi düşünmeye başlamıştım. Neyse ki her seferinde hemen vazgeçiyordum. Yine de açlığa daha ne kadar dayanabileceğimi bilmiyordum. Umarım asla bunu yapmak zorunda kalmazdım.

Tutulduğum yer gün geçtikçe daha da iğrenç kokuyordu. Belki de bu nedenle olsa gerek, böceklerin sayısı da her geçen gün biraz daha çoğalıyordu.

Artık burada bulunmaktan fazlasıyla bıktığımdan en son gelişinde beni öldürmesi için Alara Sarah'a kafa tuttum. Hatta bilerek tahrik ettim ama yapmadı. Beni susturmaya, öfkesini dindirmeye yarayan kendince bulduğu daha farklı yöntemleri olsa gerek ki üzerime saldırdı. Belli ki ölmemi değil acı çekmemi istiyordu. Zaten güçsüzdüm ve tabii ayağımda zincir olduğu için daha ilk hamlesinde yere düştüm. O da öfkeden delirince, bana hiç acımadı. Defalarca tekmeledi. Taa ki, beni kendimden geçirene dek. Karnıma aldığım darbelere daha fazla dayanamayınca bayılmışım.