Zaniel Alejandrino

53

Hindi maalis ang ngiti sa labi ko habang abala ako sa pagluluto para sa mga mahal ko sa buhay. Lahat ng bawat paborito nilang pagkain ay niluto ko. Kahit ang iba ay hindi pamilyar sakin pero nagawa ko pa itong aralin para lang sa kanila.

"Hey baby..." lalong lumawak ang ngiti ko nang puluputin ni Zaniel ang kaniyang mga braso sa aking tiyan. Patuloy pa rin ako sa paghahalo ng niluluto ko.

"Kamusta sila?" I asked.

Ipinatong niya ang kaniyang baba sa aking leeg at bahagya pa akong inaamoy roon.

"They are waiting for you."

Napailing iling akong umirap. "Nasan na ba sila? Kamusta ang mga bata?"

Hininaan ko muna ang apoy at humarap na sa kaniya. Namumungay ang mata niya ngayon na naka tingin sa akin. Hinalikan muna niya ang noo ko bago sumagot sa tanong ko.

He smiled. "Nasa dining table na silang lahat. Hindi na daw sila makapag hintay sa luto ng babaeng pinakamamahal ko."

Kinurot ko ang tagiliran niya at bahagyang pinalo pa ang balikat niya. "Tinanong lang kita kung nasaan sila. Hindi ko sinabing bolahin mo pa ako." kunwaring inis kong sambit.

Napatawa si Zaniel at niyakap ako ng mahigpit.

"Namiss ko ang pang babara mo sakin baby."

"I miss you more baby."

Inalis niya na ang yakap sa akin at nag alalang tumingin sa akin. Nawala tuloy ang ngiti ko sa labi ko dahil alam ko na ang tumatakbo sa isip ni Zaniel. Kaya bago pa siya makapag salita. Hinalikan ko na siya sa labi niya.

Napapikit ako ng tumugon ito sa halik ko.

Napahawak ako sa balikat niya at diniin ang katawan ko sa kaniya. Bumababa pa ang dalawang kamay niya at hinaplos haplos ang pwetan ko.

"Zaniel naiintindihan ko ang nararamdaman mo. Alam ko natatakot ka na mawawala ako ulit. Pero hindi na mangyayari yun. Ang kailangan lang natin ay matinding dasal para matapos na lahat nito. " Nahihirapan kong sabi habang habol ang hininga ko nang putulin ko ang matinding halikan namin kanina.

Sumeryoso ang mukha niya. "Pero—"

I tapped his shoulder. "I am your strength and you are my soldier. So we will win this war Zaniel. Magkasabay natin to' tatapusin. I love you."

"We wil be together even in war. Coz' I will be your shield and your soldier."

I stroked his hair and kissed his lips, while my tears fell down my cheeks as well.

"Thankyou...so much... "

"You don't need to thank me Cassie....It's my resposibility to protect you and be with you until my last breath."

Oh God! Thank you so much for giving him to me. Thank you! I love him so much! I really do.

"Hello everyone!" bungad kong sigaw habang dala dala ang ibang pagkain. Ang iba naman ay nakay Zaniel. Pagka sigaw ko isa isang nag tinginan ang mga taong nandito.

"Ija!" Boses iyon ni tita Margareth kasama ang asawa nito na si tito Fred. Nakatingin ako sa mag asawa habang pinapatong ang isa isa lahat ng pagkain sa lamesa.

"Tita namiss mo ba ang mga luto ko?"

She nod. "Yes ija. Namiss namin lahat ng masarap mong luto. Lalong lalo na to ng anak ko." Hinawakan niya ang braso ng kaibigan ko at tumingin naman si Stacie sa akin pero umiwas din ng tingin.

Malungkot akong tumingin sa kaniya at nilapitan siya. Simulang inamin ko na sa kanila na buhay pa rin ako. Hindi niya natanggap agad ang lahat ng nangyari sakin. Hindi ko naman siya masisisi dahil sobrang nasaktan siya dahil sa pag aakalang namatay na ako.