First Freedom || MYG

Bölüm 5 |Hass*ktir

SpacemanRabbitin ortak kitabıdır. crazykorea işbirliği ile hazırlanmıştır.

✔Keyifli okumalar ✔

|Yoongi'den...|

"Aşağılık hayat"

Cidden bu kızın derdi neydi böyle?! Hem yardım istiyor hemde ağzına geleni sayıp öylece çekip gidiyordu. Ona yardım etmeyeceğimi söylememe rağmen peşimde her saniye biten o iken şimdiki tavrı.... ah kafayı yemek üzereyim....

"Rüya kapanı"

Hayalleri olan birine göre fazla aptal.

'Peki ya sen yoongi? Çok mu zekisin?'

En olmadık zamanlarda karşıma çıkan yegane ses.... vicdanımın sesi. Uzun zaman önce öldüğünü düşünmüştüm oysa ki.

Daha fazla kendi kendime konuşmaya son verip dışarı çıkma kararı aldım. Her zaman ki gibi kafa dağıtmak için Namjoon ve Hoseok'u görmeye gidecektim. Aslında onların evime gelmesi daha uygundu ama " o " ortamı özlemiştim. Notaların kokularını alabildiğime yemin edecek kıvamdaydım o zamanlar. Kokular, tatlar, renkler. Hepsi bir anda şelale etkisi yaratıyorlardı. Müzik bambaşka bir şeydi benim için.

Arabayla son hız şirketlerine ilerlerken aklımda hala o aptal yazarın sözleri vardı.

Fazla mı ileri gitmiştim? Tek yaptığım yardım etmek fikrine olumlu bakmaktı okadar.

'O yüzden mi kızın hayallerini aşağıladın Yoongi?'

"Ah kes şunu sikik ses"

Kendimle o kadar dergir olmuştum ki şirkete ne zaman vardığımı dışardan ne zamandan beri deliymişim gibi izlendiğimi hatırlamıyordum bile. Hızla arabadan inip kilitlemeyi umursamadan sinirle içeri girdim. Bir an önce kafamı dağıtacak bir şeyler bulmam lazımdı.

Daha önce defalarca geldiğim bu şirkette son kat olan Hoseok'un odası için asansöre bindim. Kapılar kapanınca insanı rahatlatmak için konan ve hafiften çalan melodi sesi benim sinirlerimi daha bir zorluyordu.

Lanet olsun bu kadar sinirlenecek ne vardı sanki. Alt tarafı saçma ve ultra çatlak bir kızı terslemiştim. Hepsi bu.

'Hayallerini içine sıçtın daha ne olsun!'

"KAPA ÇENENİ!!"

Beni asansör boşluğuna gömün. Neden tamda kapı açıldığı zaman bağırmıştım ki? Ve neden karşımda duran bir grup ergenin bana olan vebalıymışım gibi bakışlarını çekmek zorundaydım.

Bir işte hayatımda doğru düzgün yürüse saçımı boyatacak duruma gelmiştim.

Daha fazla kınayan bakışlar altında kalmadan asansörden çıkıp merdivenlere yöneldim.

Hayatımın her anı böyleydi aslında. Neyden kaçıyorsam? Etrafındakiler ne derse desin umursamamaya çalışan ben daha ne zamana kadar varlığımı sorgulamadan yaşarım bilmiyordum. Sadece dertsiz tasasız bir hayat sürmek ne kadar zor olabilir-