"Her an bir yerlerde ölebilecekken sana aşık kalamam."dedi Ali gözlerimin içine bakarak.
"Ölene kadar değil sonsuzluğa kadar sevicem seni Tekelioğlu." dedim. Boynuna sarılıp.
🖤{Ağlamak istiyosan gel. Beraber şarkı dinleyip ağlayalım.}
20.11...
Ali'nin yatağının yanındaki koltuğa oturdum. ×B: Uyanmadı mı daha? Y: Iı ama bir kaç saate uyanırmış. B: Çeteye haber verdiniz mi? Y: Bilmem ben uyuya kalmışım. Gökhan söylemiştir her halde. B: Sen söyledin ya gece küsüz diye. Gökhan bu söylememiş olabilir. Ki bence kesin söylemedi. Y: Doğru. Unutmuşum ben onu. Ben Gökhan'ı arayım o zaman. B: Tamam. Y: Ali'ye bak ama. B: Tamam hadi çık dışarı. Y: Tamam. Ben bir kaç dakikaya geliyom. B: Çık artık. Hadi. ×Barış beni göndermeye ne meraklıymış. Halla halla. Neyse ben Gökhan'ı aradım. İlkinde açmadı tabi üçüncü arayışımda açtı. Konuşmaya başladım.
Barış'tan Yaprak gittikten sonra Ali'nin yatağının yanına oturdum.
B: Ali özür dilerim. Benim yüzümden bu kadar şey yaşadığın için. Bu arada bana yardım ettiğin için teşekkür ederim. Ama bunu neden yaptığını hala anlamadım. Uyan. Çabuk uyan. Daha seni bu sorularla bunaltıcam.
×Tam lafımı bitirmiştim ki Yaprak içeri girdi. Bu biraz daha dalmış gibiydi. Ali'nin yatağının yanında kalakaldım. Yaprak'ta neden orda oturduğumu bilmiyordu tabi. Şaşkın şaşkın bana bakıyordu.
Y: Noluyor Barış? B: Eee. Yok bişey. Ben şey ya boşver. Y: Sen Ali'ye bir şey mi söylüyodun?İstiyosan ben çıkıyım. Sen devam et. B: Saçmalama Yaprak uyanıkken söyleyemediğim bir şey varda onu söyledim. Malum yan yanayken kavga etmeden duramıyoruz. Y: O da doğru. Ama bak bitirmediysen ben çıkıyım. B: Yaprak otur oturduğun yere.
Yaprak'tan ×Gökhan'la konuştum. O hepimizle küs olduğu için. Gerçi benimle küs değilmiş. Sabah ben korkunca beni affetmiş. Diğerlerini arayamam dedi. Ben de kendim aradım. Onlar okuldaydı. Ben bu kez hiç uğraşmamıştım müdürü ikna etmek için. Bir kez falan Ali'yi sormaya hastaneye gelmişti. O zaman nasıl olduğumu görüp izin verdi. Ama sadece bir gündü. Yarın yine okuldayım. Çocuklar'ı arayıp söyledim. Oğuz duyunca nasıl çığlık attı. Garibim çok sevindi. Telefonu kapatıp içeri Ali'nin yanına girdim. Barış'ı Ali'nin yatağının yanında bulmayı beklemiyordum. Şok oldum. Konuştuk biraz. Babaannesi girdi birden. Çımkırmıştı resmen. BB: Barış!Ne iiii... ×Lafı yarıda kalmıştıki"Hişşt" yapıp susturdum. Barış'ın babaannesi Ali'ye bakıp; ×BB: Ayy özür dilerim. B: Babaanne ne işin var burda? BB: Asıl senin ne işin var burda? B: Ali'ye bakmaya geldim. BB: Sen daha kendin iyileşmedin. Hadi gel odana biraz daha dinleniceksin. ×Oha!Barış fırça mı yedi?Ay ben şok! Bu gün ikinci şokumu yaşamıştım. Daha okuldan çıkmalarına vardı. Ali'de uyanmıyodu. Bende eve gidip üstümü değiştirmeye karar verdim. Eve varmıştım. Odama çıkıp duşa girdim. Fazla oyalanmak istemiyordum. Hemen üstümü giyinip hazırlandım. Tam odadan çıkıcaktım ki. Ali'yle olan fotoğrafımız yere düşüp kırılmış. Dikkatimi çekti. Kaldırdım. Anneme kırık camları toplaması için haber verdim. Fotoğrafı kırık çerçeveden çıkardım. Fotoğrafta Ali kocaman gülmüştü. Bende parmağımı kocaman gamzesine daldırmıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fotoğrafı görünce içim bi tuhaf olmuştu. Sonra aklıma hastaneye gitmem gerektiği geldi. Hemen toparlanıp fotoğrafı yatağın kenarındaki küçük dolabın üstüne koydum. Sonra aşşağı indim. Saat öğleden sonra ikiydi. Daha Sinan'ların çıkmalarına bir buçuk saat vardı. İki gündür bir şey yemediğimi fark ettim. Annem benden önce fark etmiş olacak ki bana sandviç hazırlamış. Bir kaç dakikada koca sandviçi yemiştim. Hemen ayakkabılarımı giyip yürümeye başladım. Hastaneye vardığımda Sinan ve Oğuz'la kapıda karşılaştım. Birlikte içeri girdik. Gökhan onlardan önce içeri girmiş. Yolda hiç konuşmamışlar.
