《Sevda kuşun kanadında, ürkütürsen tutamazsın.》
"Ve sen Berceste'm, ya bu fırtınada batıp kaybolacaksın ya da limanına sığınacaksın."
"Sen benim limanım değilsin! Yeter artık kes zırvalamayı! Lütfen gitmeme izin ver, izin ver ki kendi fırtınamda kay...
Herkese merhaba, bu benim ilk kitabım. Sizden ricam yanlışlarımı, hata ve kusurlarımı bana yazmanız ve mazur görmeniz.
Birde kitabımı okurken okuma kurallarınauymanızı ve sanki o anıyaşıyormuşcasına hayal ederekokumanızı istiyorum. Böyle daha keyifli olacağına inanıyorum.😉
Üzerime giydiğim siyah takım bana çok yakışmıştı ve omuzuma aldığım beyaz ceket kombinime farklı bir hava katmıştı. Sadece birkaç kere giymiştim o yüzden yeni gibi duruyordu. Ayağıma siyah bir stiletto ile kombini mi tamamlamıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yağmur ve giydikleri)
Aslında bu seminere katılmayı hiç istemiyordum ama geleceğim için önemliydi. Amerika'dan İstanbul'a sırf bu seminer için gelmiştim. Kariyerinde belli bir yere gelmiş önemli profesörler geliyordu. Ancak benim hiç halim yoktu. Hem yol yorgunuydum hemde tedirgin. İçime sinmeyen bir şeyler vardı. Umursamamaya karar verdim.
Kaldığım otel odasının boy aynasından üzerimi son bir kez kontrol edip telefonumu da elime alıp odadan ayrıldım. Bir telefon için çanta taşımaya gerek yoktu. Seminer başlamak üzereydi. Acele etmem gerekiyordu.
Psikoloji bölümü mezunuydum. Zorlu ve yorucu bir üniversite maceram vardı. Bu neden ile bazı sebeplerden dolayı adımı duyuramıyordum yani mesleğimi özgürce yapamıyorum. Ara sıra seminerlere katılıp kendime hasta topluyordum. Zengin hastalar...
Otelin lobi bölümü çok kalabalıktı. Anlaşılan dolu dolu bi seminere katılacaktım. Ağır adımlarla oturma kısımlarına doğru ilerledim ama maalesef boş yer yoktu. Dudağımı büzüp koridordaki eski yerime gitmek için arkamı dönmüştüm ki onu gördüm.
Buradaydı, tam karşımda...
Koyu kahvelerini dikmiş bana bakıyordu. Ciddi anlamda bir kilo kaybı vardı. Önceden üzerine giydiği gömleğinden taşan kasları sanki sönmüş gibiydi. Suratında pek fark edilemeyecek kırışıklıklar meydana gelmiş göz altları koyulaşmış, gözleri adeta kan çanağına dönmüştü.
Acaba en son ne zaman uyumuştu?
Beni görmeyi oda beklemiyor olacak ki gözleri şaşkınlık ile açılmıştı. Hızla kendini toparlayıp bu sefer gözlerini kısarak bana bakmaya başladı. Hala inanamıyor bir şeylerden emin olmak istiyor gibiydi... Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. Ah hayır heyecandan değil korkudan! Koskoca 2 yıl geçmişti ama hala ondan deli gibi korkuyordum. Ondan kurtulduğumu bilsem bile 2 yılım gerilim filmi gibi geçmişti. Sanki hala bir eli yakamdaymış gibi hissetmiştim hep.
