Με Μία Αναπνοή... Ένας Έρωτας!

~ 12. Στα άκρα! ~

Αλέξανδρος!

Ανταποκρίθηκε στο φιλί μου αμέσως. Ένωσα τα χείλη μου με τα δικά της και αμέσως ένιωσα το οξυγόνο στις φλέβες μου. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.

Αυτή η γυναίκα με πλήγωσε και με πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο, με εγκατέλειψε για τον μεγαλύτερο εχθρό μου και εγώ την αγάπω τόσο πολύ ακόμα. Θέλω τα φιλιά της ακόμα περισσότερο.

Με φιλούσε και σχεδόν το κορμί της είχε κολλήσει επάνω μου. Ήθελα τα φιλιά όσο τίποτα άλλο. Με άγγιζε όσο πιο πολύ μπορούσε σαν να προσπαθούσε να με χορτάσει.

"Θέλω τόσο πολύ να βγάλω αυτό το φόρεμά σου." Της ψιθύρισα στο αυτί ενώ χάιδευα την μέση της. Έφτασα στην ζώνη και την έλυσα.

Χρόνος για εμάς είχε σταματήσει. Δεν ξέραμε τι κάναμε και κυρίως δεν μετρήσαμε τον ίδιο τον κίνδυνο. Το πάθος μου για αυτήν την γυναίκα με είχε αρρωστήσει. Δεν μπορούσα να το ελέγξω. Την θέλω μόνο δική μου. Ακόμα και μετά από όσα έγιναν, εγώ την θέλω μόνο για μένα. Γιατί σιχαίνομαι να σκέφτομαι πως την αγγίζει κάποιος άλλος και πως της κάνει έρωτα κάποιος άλλος .

"Ηρώ!" Φώναξε ο Κώστας και τότε εκείνη σταμάτησε το φιλί και μπήκε στο δωμάτιό της.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" με ρώτησε καχύποπτος.

"Μου είπαν πως από εδώ είναι το μπάνιο." Του απάντησα εγώ τρίβοντας τα χείλη μου και κατέβηκα τις σκάλες.

Οι υποψίες του ήταν ολοφάνερες. Με κοίταζε να κατεβαίνω τις σκάλες με μίσος και θυμό. Εγώ τον καταλάβαινα ακόμα και με την άκρη του μυαλού μου.

Συνέχισα να προχωράω προς την Χαρά. "Πάμε να φύγουμε." Της είπα εγώ αγριεμένος και σχεδόν την βούτηξα από το χέρι.

"Τι σε έπιασε;" με ρώτησε εκείνη , μα δεν της απάντησα. Απλά συνέχισα να προχωράω βιαστικός και σιωπηλός.

Ηρώ!

Άκουσα την πόρτα του μπάνιου να κλείνει με τεράστια δύναμη. Σχεδόν κουνήθηκε όλο το σπίτι. Ο Κώστας δεν άργησε να μπουκάρει στο δωμάτιό μου.

Εγώ καθόμουν στο κρεβάτι και το μόνο που έκανα  ήταν να κλαίω απαρηγόρητα. Ήμουν σαν μία βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Εκείνος ήταν έτοιμος να με βγάλει πάλι έξω από τα ρούχα μου και κυρίως να μου φτάσει την πίεση εκατό. Δεν βοηθούσε η δική του συμπεριφορά αυτή την στιγμή.

"Ώστε εδώ είσαι;"

"Εδώ είμαι ναι. Τώρα μπορείς να με αφήσεις;" του είπα εγώ και του γύρισα την πλάτη μου. Σταύρωσαν τα χέρια μου στο στήθος και στάθηκα στο παράθυρο. Έβλεπα για άλλη μία φορά τον Αλέξανδρο να φεύγει μαζί με εκείνη την γυναίκα. "Πώς να μην τρελαθώ;" αναρωτήθηκα σιωπηλά.