Με Μία Αναπνοή... Ένας Έρωτας!

~ 15. Μία παγίδα για τον Αλέξανδρο! ~

Αλέξανδρος!

Αυτό το πρωί βρισκόμουν την εταιρεία του Κώστα για ένα συμβούλιο που είχαν οι εταιρείας μας. Εγώ όμως δεν είχα καταφέρει να κλείσω μάτι όλη νύχτα όμως και ήμουν πολύ νευρικός. Μετά την συζήτηση που είχα με την Ηρώ και οι αποκαλύψεις της για τον γάμο της, με είχαν αναστατώσει και με είχαν βάλει σε σκέψεις. Σκέψεις που έκανα ακόμα και τώρα. Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτό το κάθαρμα την πήρε από εμένα με απειλές. Και μάλιστα δύο φορές.

Ξέρω πως η Ηρώ με άφησε και γύρισε σε αυτόν , μα τώρα μπορεί η καρδιά μου να την αγαπάει χωρίς να νιώθει προδοσία και κοροϊδία. Αυτό που με βασανίζει όμως είναι πως ξέρω ότι δεν είναι ευτυχισμένη με αυτόν τον άνθρωπο. Ξέρω για τι είναι ικανός και φοβάμαι για εκείνη όσο ποτέ άλλοτε. Δεν θέλω να πάθει τίποτα. Αυτό που θα με ηρεμεί έστω και λίγο είναι ότι θα είναι ασφαλής και ευτυχισμένη μακριά μου. Πως θα την αγαπώ από μακριά και ας μην είναι αρκετό για την καρδιά μου. Όμως τίποτα δεν ισχύει από αυτά.

Άρχισα ν περπατώ στον διάδρομο πέρα δώθε, προκειμένου να δω τι θα κάνω με την ζωή μου και με εκείνη που λατρεύω. Έχω δίπλα μου την Χαρά . Μία γυναίκα σέξι , όμορφη και που ε αγαπάει περισσότερο και από τον εαυτό της. Όμως εγώ δεν μπορώ να ανταποκριθώ σε αυτήν την αγάπη γιατί η καρδιά μου ανήκει στην Ηρώ. Όμως εκείνη είναι απαγορευμένη και δεν ξέρω αν θα την έχω και ποτέ ακόμα και αν παλέψω για αυτήν.

Κοιτούσα το κινητό μου και πληκτρολογούσα τον αριθμό της. Ήθελα να της τηλεφωνήσω για να ακούσω την φωνή της. Μα δεν το έκανα. Το έσβηνα. Αισθανόμουν πως εκείνη δεν είναι καλά , πως κάτι της συμβαίνει. Ήθελα να μάθω μόνο αυτό και όχι αν ακόμα με αγαπά.

Όλα αλλάζουν από την μία στιγμή την άλλη.

"Αλέξανδρε...;" Με ρώτησε η Χαρά και αγκάλιασε τους ώμους μου διακριτικά. "Τι έχεις πάθει σήμερα; Δεν έχεις βγάλει ούτε μία λέξη. "

"Δεν έχω διάθεση... "Μουρμούρισα και εκείνη την ώρα κοίταξα τον Κώστα να έρχεται στην εταιρεία.

Δεν ξέρω πως θα κρατηθώ ψύχραιμος και να προσποιηθώ δυνατός και πως τίποτα από όσα έχουν συμβεί δεν με αφορά, όταν τον βλέπω μπροστά μου και μου θυμίζει συνέχεια την καταστροφή μου και την καταστροφή της Ηρώς. Όταν θέλω να του σπάσω τα μούτρα για να ξεσπάσω. Και αυτό και πάλι δεν είναι αρκετό γιατί για δέκα χρόνια θρήνησα την γυναίκα που αγαπούσα όσο τίποτα άλλο.