Με Μία Αναπνοή... Ένας Έρωτας!

~ 25. Μια καρδιά σπασμένη στα δύο! ~

Αλέξανδρος!

Κοιτούσα την Ηρώ που είχε κλειστά τα μάτια της και η καρδιά μου έτρεμε. Κάθισα δίπλα της και της κράτησα το χέρι. Δεν είχα πολύ χρόνο μαζί της, όμως έπρεπε να της μιλήσω και να της πω όσα έχω στο μυαλό μου και στην καρδιά μου.

"Αγάπη μου, ζωή μου ολόκληρη. Γιατί δεν ξυπνάς; γιατί δεν επιστρέφεις κοντά μου; Σε χρειάζομαι όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Μα πιο πολύ σε έχει ανάγκη η κόρη μας. Άνοιξε τα μάτια σου για να ζήσουμε το όνειρό μας, τον έρωτά μας. Γιατί τώρα κανείς δεν υπάρχει για να μας χωρίσει. Ο Κώστας είναι στην φυλακή. Αν ήξερα πως είσαι ζωντανή όλα αυτά τα χρόνια, θα ερχόμουν κοντά σου. Δεν θα άφηνα κανέναν να σου κάνει κακό. Ο γιατρός της Στέλλας είναι στο πλευρό σου και εγώ και η κόρη μας. Ξέρω πως θα ανοίξεις τα μάτια σου γιατί πιστεύω σε εσένα και σε εμάς. Η αγάπη μας θα σου δώσει την δύναμη που χρειάζεσαι." Της είπα εγώ και της φίλησα το χέρι για να βγω από το δωμάτιο.

Η Στέλλα μας κοιτούσε κλαίγοντας. Δεν ήθελε ποτέ η αδερφή της να έχει δημόσια τύχη με εκείνην. Θυμόταν τα όσα πέρασε όλο αυτόν τον καιρό.

"Έχω πίστη σε εκείνην και πρέπει να έχεις και εσύ. Θα ξυπνήσει." Έλεγα εγώ σε εκείνην , μα φοβόμουν πολύ πως δεν θα την ξανά αγκαλιάσω ποτέ.

Εκείνη έφυγε από το νοσοκομείο την στιγμή που ο Άγγελος με την Δήμητρα έφτασαν.

"Που πάει η Στέλλα;" με ρώτησε η Δήμητρα με καχυποψία.

"Δεν την εμπιστεύεσαι σωστά;" την κατάλαβα εγώ.

"Καθόλου. Εμφανίζεται στα ξαφνικά  υγιέστατη μπροστά μας. Μπορεί να κάνω λάθος , αλλά δεν ξέρω..." είπε εκείνη καθώς την κοίταζε να φέρνει.

"Τέλος πάντων. Μην τα σκέφτεσαι εσύ αυτά Αλέξανδρε. Μένει να γίνει καλά η Ηρώ. Αυτό μετράει αυτή την στιγμή." Είπε ο Αλέξανδρος και εγώ αναστέναξα και στερωασα το κεφάλι μου αυτά χέρια μου. "Σου έφερα καφέ." Μου πρόσφερε ένα ποτήρι με ζεστό καφέ.

"Δεν χρειάζομαι τώρα κάτι." Του απάντησα εγώ και έτριψα το πρόσωπό μου.

Αμέσως πετάχτηκα από την θέση μου και πήγα προς την πόρτα της. Έριξα μία ματιά σε εκείνην με την ελπίδα πως θα είχε ανοίξει τα μάτια της. Ομως όχι, ακόμα κοιμόταν. Κοιμόταν ήρεμη, πιο ήρεμη από ποτέ μπορώ να πω. Ήταν σαν ένας όμορφος άγγελος πάνω στην γη. Ο δικός μου άγγελος.

Στέλλα!

Πήγα στην παραλία και κάθισα στον βράχο. Εκεί ξέσπασα σε κλάματα. Έβλεπα την θάλασσα ήρεμη και ήθελα τόσο πολύ να της μοιάσω. Ήθελα να νιώσω ελεύθερη για να πετάξω.