Με Μία Αναπνοή... Ένας Έρωτας!

~ 32. Το παρελθόν πρέπει να μένει στο παρελθόν! ~

Στέλλα!

"Φωνάξτε έναν γιατρό!" Φώναζα συντετριμμένη και ο Αλέξανδρος έτρεξε να τον φέρει.

Τα είχα χαμένα. Τον κρατούσα στην αγκαλιά μου γεμάτη από αίματα. Έκλαιγα και πονούσα ταυτόχρονα. Φοβόμουν πως θα πεθάνει και δεν θα τον ξανά δω ποτέ.

"Μείνε δίπλα μου. Σε παρακαλώ." Του ζητούσα για να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά.

Οι γιατροί τον ανέβασαν σε ένα φορείο για να τον μεταφέρουν άμεσα στο χειρουργείο. Εγώ δεν του άφηνα το χέρι και τον συνόδευα ως εκεί.

"Στέλλα..." είπε εκείνος αδύναμα το όνομά μου.

"Μην μιλάς αγάπη μου... όλα καλά θα πάνε."

"Στέλλα ξέρω πως με αγαπάς και αυτό είναι που ήθελα μόνο. Μου φτάνει που το ξέρω. Μπορεί να πεθάνω μα δεν θα σε πληγωσω  ξανά. Φεύγω με το φιλί σου στα χείλη μου." Μου έλεγε εκείνος και εγώ αρνιομουν να τον ακούσω.

"Όχι. Θα γυρίσεις κοντά μου. " είπα και μπήκε στο χειρουργείο. "Κώστα σε αγαπώ." Του φώναξα και ήταν το τελευταίο πράγμα που του είπα.

Κάθισα έξω από το χειρουργείο και περίμενα να τελειώσει η επέμβαση. Ήθελα πως και πως να δω τον Κώστα ζωντανό. Δεν ήθελα να πάθει τίποτα δεν θα το άντεχα. 

Αλέξανδρος!

Καθώς έψαχνα γιατρό για τον Κώστα , συνάντησα τον γιατρό της Δήμητρας στο διάδρομο. Ήταν ταραγμένος αρκετά. Σαν να ήθελε κάτι να κρύψει. Ξέρω πως εκείνος είναι πλέον ο μόνος εχθρός μας. Τα χέρια του έτρεμαν και προσπαθούσε να βάλει τα γάντια του χειρουργείου. Η νευρικότητά του ήταν έντονη και δεν συνηθίζεται για έναν χειρούργο. Στάθηκα ακριβώς πίσω του και περίμενα να με δει. Ήθελα να δω τι είναι αυτό που κρύβει κάτω από τα πράγματά του με τόσο πανικό και άγχος.

"Αλέξανδρε δεν σε πρόσεξα." Μου είπε εκείνος καθώς φιλαγε το τελευταίο γάντι με δυσκολία.

Εγώ όμως αυτό που πρόσεξα είναι το τατουάζ στο χέρι του. Μία νεκροκεφαλη. "Μπορώ να σε ρωτήσω για την Ηρώ..." του είπα μία δικαιολογία. "Ξέρεις η Δήμητρα..."

"Δεν μπορώ αυτήν την στιγμή. Με χρειάζονται στο χειρουργείο." Είπε κείνος και έφυγε βιαστικός.

Προσπάθησε να δικαιολογηθεί για αυτό που έβλεπα, μα δεν ήταν πειστικός. Και σίγουρα δεν θα τον άφηνα να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε. Γιατί αυτό σκόπευε να κάνει.

Αμέσως έπιασα μία στολή γιατρού και άλλαξα για να μπω στο χειρουργείο. Έκρυψα το πρόσωπό μου καλά για να μην αναγνωρίζομαι. Όταν μπήκα όμως μέσα κείνος ήταν είδη από πάνω του και έψαχνε την τέλεια ευκαιρία για να τον αποτελειώσει. Ένα λάθος που άνετα θα μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατό του. Κάτι που θα κάλυπτε κείνον στα μάτια όλων. Έτσι όταν  η νοσοκόμα βγήκε από το δωμάτιο, εγώ κρύφτηκα. Χάλασε το μηχάνημα και τον άφησε να πεθάνει. Η σφαίρα ήταν έξω από το σώμα του Κώστα αλλά χωρίς μηχανική υποστήριξη θα πέθανε από ανακοπή καρδιάς.