Με Μία Αναπνοή... Ένας Έρωτας!

~ 20. Όλα κρέμονται από μία κλωστή! ~

Ηρώ!

Έκρυψα στην τσέπη μου τον φάκελο για να μην το δει Ο Κώστας που ερχόταν κατά πάνω μου. Με έσφιγγε ολόκληρη στο σώμα του και μύριζε τα μαλλιά και το δέρμα μου.

"Αφησέ με." Του είπα και έβαλα τα χέρια μου στο σώμα του για να τον απομακρυνω.

Μα εκείνος με κρατούσε με τόση δύναμη επάνω του που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ούτε να αναπνεύσω μπορούσα.

"Γιατί να σε αφήσω; Ηρώ με κάνεις ότι θες και ακόμα περιμένω να με αγαπήσεις. Ίσως πρόκειται να αλλάξω απέναντί σου." Μου είπε κρατώντας με σφιχτά από το μπράτσο.

"Άφησέ με!" Του τόνισα εγώ με θυμωμένο βλέμμα. Η συμπεριφορά του με είχε κουράσει. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι να φύγω από αυτό το σπίτι. " πίστεψέ με Κώστα, δεν θες να με θυμώσεις. Γιατί τότε θα φύγω από αυτό το σπίτι και δεν θα ξανά γυρίσω θα σε εγκαταλείψω για πάντα." Του είπα και μπήκα μέσα στο δωμάτιό μου.

Έβγαλα το γράμμα από τη τσέπη μου και τηλεφώνησα στον Άγγελο. Δεν μπορούσα να ψάξω αυτό το σπίτι χωρίς εκείνον. Το μόνο που σκεφτόμουν συνέχεια είναι αυτό το κλειδί. Υποψιάζομαι πως μπορεί να είναι μια παγίδα του Κώστα. Τίποτα δεν μπορεί να είναι τόσο εύκολο . Τίποτα δεν χαρίζεται σε αυτήν την ζωή σαν ένα δώρο.

"Άγγελε χρειάζομαι οπωσδήποτε την βοήθειά σου. "

"Τι συνέβη Ηρώ; έγινε κάτι καινούργιο; σου επιτέθηκε ο Κώστας;"

"Όχι κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα κάτι καινούργιο. Έλαβα έναν ανώνυμο φάκελο. Είχε μέσα ένα κλειδί και ένα γράμμα με την διεύθυνση και το όνομα του αποστολέα. Έχει να κάνει με την Στέλλα. Εκείνη το εστειλε. Ή τουλάχιστον έτσι γράφει. Θέλω να μάθεις ποιος το έστειλε και να με βοηθήσεις να μπω σε αυτό το σπίτι. Χωρίς να το μάθει ο Αλέξανδρος."

"Γιατί του το κρύβεις;"

"Γιατί θέλω να μάθω πρώτα τι κρύβετε πίσω από αυτό. Μετά θα του το πω." Του εξήγησα και έκλεισα το τηλέφωνο για να συναντηθούμε από κοντά.

Όταν φτάσαμε ο Άγγελος μου ζήτησε να τον περιμένω στο περιπολικό μέχρι να ελέγξει τον χώρο. Δεν είχα ξανά έρθει ποτέ σε αυτό το σπίτι. Ήταν ένα μικρό αρχοντικό. Φαίνεται όμως πως δεν μένει και κανένας μέσα σε αυτό για πολύ καιρό.

Μου έκανε νόημα να κατέβω και το έκανα. Τον ακολουθούσα ακόμα και μέσα στο σπίτι. Τα έπιπλα ήταν καλυμμένα με σεντόνια λευκά και υπήρχαν παντού σκόνη και ιστούς. Το ξύλινο πάτωμα ετριζε όμως τα παράθυρα ήταν ανοιχτά και το φως του ήλιου έμπαινε μέσα και φώτιζε ολόκληρο το σπίτι. Όταν πλησίασα την κρεβατοκάμαρα κατάλαβα πως ήταν του πατέρα μου. Υπήρχε μία κορνίζα στο κομοδίνο. Ήταν εκείνος και κρατούσε εμένα μωρό στην αγκαλιά του. Όμως το μικρό κοριτσάκι δίπλα του σίγουρα ήταν η Στέλλα.